Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Czytasz mi poezję i
zwracasz mnie samej sobie 

 

na długo odłożyłam litery
na długo przestałam czuć

 

dziś znów
kartki szeleszczą
pobudzone tuszem

 

Ty czytasz -
ja jestem

 

by czuć
 mówić
by kochać

 

by milczeć
 zastygnąć 
by zniknąć 

 

jak kwiat pustynny
w czasie suszy

 

czytasz i 
twoje słowa są deszczem 
twa postać ulewą 

 

każdym wersem
ożywiasz suche pędy
obmywasz je z kurzu 

 

różowe płatki 
nabrzmiałe i mokre 
czysta woda żywa woda 

 

zaraz zakwitnę
nie przestawaj... 

 

czytaj mi szeptem
otul mnie w słowa 

Opublikowano

ciepły, przyjemny, zmysłowy

 

Odbieram jako porównanie do ziemi, która umiera w czasie suszy i budzi się do życia w czasie deszczu. Czasem bardzo gwałtownie, spontanicznie. Pragnienie wody - to jak pragnienie uczucia - chłonie się je wtedy całym sobą i rozkwita :)

Pozdrawiam!

 

 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Toyer

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Nie tylko człowiek człowiekowi bywa Bogiem. Ludzie sami tworzą sobie bożki – z pieniędzy, kariery, ciała, sportu, jedzenia… Ubóstwiają to, co jest tylko ‘bogiem z małej litery’, poświęcając temu czas, zdrowie i nadzieję. A przecież to nie daje prawdziwego sensu. 
    • @Arsis Już jest na forum

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @Toyer Ten wiersz czyta się jak buntownicze wołanie – z jednej strony sięga do najstarszego mitu ludzkości, z drugiej bezlitośnie rozlicza współczesność. Podoba mi się, że autor nie boi się prowokować – zaczyna od Adama i Ewy, ale szybko wychodzi poza biblijny schemat, pokazując, że kara, raj i grzech to tylko opowieści, które człowiek na nowo nadpisuje.
    • @Annna2 Tak jest. Człowiek jest dożywotnim więżniem samego siebie. Dziękuję Aniu.     @Berenika97 Bardzo dziękuję za ten dogłębny i trafny komentarz! Niezmiernie cieszy mnie to, że udało Ci się wyłapać te kluczowe elementy, na których najbardziej mi zależało. To jest niezwykle budujące, gdy tak precyzyjnie czujesz i rozumiesz tekst. Dziękuję Bereniko za te słowa :)  
    • @Annna2Napisałam w puencie, że szczęściem bywa też mozół - bo wierzę, że prawdziwa radość nie zawsze rodzi się z lekkości. Bywa owocem trudu, cierpliwości, a nawet bólu. To, co ma wartość, ma swoją cenę - i właśnie dlatego smakuje pełniej. Czasem największe szczęście kryje się w tym, że mimo wysiłku, mimo zmęczenia, możemy cieszyć się owocem własnych starań. Dziękuję za obecność :)

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Tak, nie tylko tworzenia w sensie twórczym, ale także w życiu. Tego, co przychodzi niejako samo, łatwo - nie cenimy trwale - takie mam obserwacje i wnioski z życia.   
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...