Poród do góry nogami

[staszeko]

Maria była w czwartym miesiącu ciąży, w co nie mogłem wciąż uwierzyć, bo kiedy witałem ją na lotnisku, luźna bluzka i stylizowana spódnica znakomicie to ukrywały. Płaszcz, który miała na sobie przy odlocie, leżał zwinięty w torbie podręcznej. Był upalny dzień; trudno sobie wyobrazić, że to samo słońce, które żegnało ją bladymi promykami w styczniowe popołudnie, paliło teraz niemiłosiernie. Wyglądała bardzo mizernie, jakby nie dojadała tygodniami. Koniec diety marchewkowej, będzie jeść od dziś za dwoje! Jechaliśmy do domu tą samą drogą, którą przemierzałem trzy miesiące wcześniej i spodziewałem się, że będzie oczarowana, lecz nowe otoczenie nie robiło na Marii większego wrażenia. Tłumaczyłem to zmęczeniem po podróży, trwającej przeszło dobę. Zaprowadziłem ją w domu do łazienki, nalałem wody do umywalki i wyciągnąłem korek.

— Widzisz jak woda ścieka?

— Widzę.

— Ale popatrz, w którą stronę wiruje?

— Nie wiem…

— No to przyjrzyj się uważnie. Przeciwnie do ruchu wskazówek zegara?

— Tak.

— A w Polsce, w którą stronę?

— Nie męcz mnie, proszę.

 

Następnego dnia namówiłem kuzynów, żeby zabrali nas na przejażdżkę. Wybrali malowniczą trasę, a na postój zatrzymaliśmy się wysoko w górach, skąd roztaczał się przepiękny widok na błękitne wody fiordu i przeciwległy brzeg. Marii zakręciło się w głowie, dostała mdłości i to co było jeszcze godzinę temu pysznym obiadem, poleciało w dół za barierkę, rozpryskując się po krawędziach skał. Kuzynka wykorzystała ten moment i odciągnęła mnie na bok.

— Zapisałeś ją na kurs rodzenia?

— Nie, a na co jej to? — zapytałem zdziwiony.

— Trwa osiem tygodni i uczą, co to są symptomy, jakie stosować metody, żeby opanować ból, jak możesz pomóc jej przy porodzie.

— Jak to, ja też mam brać w tym udział?

— Naturalnie — odrzekła kuzynka. — Tutaj większość mężczyzn udziela podczas porodu wsparcia partnerce. Jest to zalecane, ponieważ nie wystarcza pielęgniarek, żeby zapewnić każdej kobiecie indywidualną asystę.

Co za kraj, brakuje pielęgniarek, a bezrobocie na poziomie dwucyfrowym!

— A ile taki kurs kosztuje?

— Jest za darmo, ale nie należy zwlekać, bo ilość miejsc jest ograniczona.

Nie byłem pewien, czy nadaję się na położną. Gdy zapytałem kiedyś koleżankę z Polski, co sądzi o obecności męża przy porodzie, odparła bez wahania:

— Wykluczone!

Może powinienem zrobić jak mój ojciec: przyjście dziecka na świat przywitać z kolegami w kawiarni. Maria wciąż się czuła nie najlepiej, więc postanowiłem odłożyć ten temat na później. W drodze powrotnej zastanawiałem się, skąd moja kuzynka wie tyle na temat rodzenia. Była siedem lat starsza od Marii, ale dzieci nie miała.

 

Czas mijał szybko, Marii brzuszek się powiększał, aż osiągnął rozmiary piłki koszowej. Jak taka duża rzecz może się wydostać na zewnątrz? Maria pozwalała mi położyć na nim rękę.

— Czujesz?

— Nie.

— Trochę niżej… o, tutaj.

Nic nie czułem, ale nie chciałem sprawić jej przykrości.

— O tak, teraz czuję.

— Przyłóż ucho, to usłyszysz bicie serca.

Kucnąłem i zadarłem jej bluzkę do góry. Przytknąłem ostrożnie ucho, wstrzymałem oddech, czekam, czekam, aż tu nagle: bum!

— Ale ma wykop!

Jeszcze gnojek nie skończył siedmiu miesięcy, a kopie ojca w ucho! Ale w duchu się cieszyłem: może drugi Lubański tam rośnie?

 

Trzydziestego drugiego tygodnia udałem się z Marią do szpitala na badanie USG. Kazano w gabinecie położyć się jej na łóżku, odsłonić brzuszek, który posmarowano jakimś żelem, po czym pani ginekolog przesuwała po skórze płaski, metalowy krążek. Od krążka prowadził kręty kabel, a drugi koniec był podłączony do stojącego obok łóżka aparatu, podobnego do oscyloskopu, jakiego technicy używają przy naprawie telewizorów. Badanie wyglądało bardzo naukowo, więc nie zadawałem pytań, żeby nie wyjść na ignoranta.

— Widzisz — zwróciła się do mnie lekarka — tutaj są nóżki.

Pokręciła czujnikiem.

— A tutaj serce.

Patrzyłem w ekran, po którym przesuwały się jakieś szare plamy, jak na mapie pogody pokazywanej w telewizji.

— Nóżki tutaj? — zapytałem niepewnie, pokazując palcem na jakiś podłużny kształt.

— W tym miejscu jest płuco…

— Tylko jedno? — wykrztusiłem przerażony.

— Proszę się nie denerwować, obraz trochę niewyraźny — lekarka kręciła gałką przy monitorze. — Zrobię zdjęcie, żebyście mogli dokładnie sobie obejrzeć w domu.

— To byłaby wspaniała pamiątka — odparłem z wdzięcznością.

A po chwili spytałem ściszonym głosem:

— A czy widzisz ten… no wiesz… Czy ultrasonograf potrafi ustalić, czy to jest chłopiec?

Lekarka popatrzyła na mnie z rezerwą, jakbym zadał niewłaściwe pytanie.

— Oczywiście, ale nie możemy ze względów prawnych udzielić tej informacji rodzicom. Płód jest rozwinięty i ustawiony prawidłowo, nie ma powodu do obaw, więc musicie zaczekać do porodu.

Nie chciałem czekać i wyczytałbym płeć dziecka z jej twarzy, gdyby oblicze pani radiolog nie było nieprzeniknione niczym kamień.

 

Z początkiem czerwca nastały pierwsze chłody. Słońce w dzień grzało mocno, można było chodzić na krótki rękaw, lecz noc zapadała wcześnie i wieczorami trzeba było palić w kominku. Maria przybierała na wadze i poruszała się w zwolnionym tempie. Gdzie się podziała ta baletnica? W duchu było mi jej żal. Co było w moim wypadku krótką przyjemnością, dla niej oznaczało miesiące wyrzeczeń, cierpienia i ból, który nieuchronnie ją czekał. Nie mogłem jej w niczym pomóc; czułem się jak truteń, co wykonał swoje zadanie i powinien być dla dobra środowiska skonsumowany. Modliszka pożera samca zaraz po akcie, to czemu u ludzi jest inaczej?

— Zadaniem mężczyzny jest zdobyć jak największą ilość kobiet w jak najkrótszym czasie… — perorował kolega ze studiów.

A kobiety? Mam porzucić ją i szukać innej? Nie kupiłem jeszcze samochodu i jeździłem rowerem siostry. Choć miasto było nieduże, po fajrancie powstawały na głównych ulicach gigantyczne zatory, bo transport publiczny nie istniał. Przemykałem się slalomem między samochodami, od świateł do następnego skrzyżowania. Było to dość ryzykowne, o czym przekonałem się zaraz po przyjeździe: Jechałem brzeżkiem pasa, gdy kierowca samochodu stojącego na poboczu otworzył niespodziewanie drzwi. Rower stanął dęba i poleciał na bok, a ja obserwowałem całą scenę w powietrzu, do góry nogami, jak kaskader wykonujący piruet na motocyklu terenowym. Jakimś cudem nie odniosłem większych obrażeń i znowu jeździłem na styk z kołem na zderzaku. Aż jednego razu nacisnąłem na obydwa hamulce: tu przecież nie chodzi wyłącznie o mnie. Będę komuś potrzebny. Można się rozwieść z żoną, ale z dzieckiem?

 

Minął czas przesilenia zimowego. Ostatnie dni były nie do zniesienia: chciałem mieć ten poród jak najprędzej za sobą. Myślałem o tym rąbiąc drewno na farmie, wracałem w oczekiwaniu szczęśliwej nowiny do domu. Tak samo było tamtego dnia: jechałem ruchliwą ulicą, potem skręciłem w równie szeroką, ale rzadziej uczęszczaną aleję, na jej końcu zatrzymałem się przy parterowym domu. Dom było łatwo rozpoznać po kolorowej cegle i rosnącej na trawniku brzoskwini, którą posadziłem zeszłej wiosny. Zostawiłem rower przy schodach, zapukałem — nikt nie otwierał drzwi, co było nieoczekiwane, a jednocześnie ekscytujące. Wszedłem do środka i od razu zauważyłem na stole w kuchni kartkę papieru, z naprędce skreślonymi słowami, w których rozpoznałem pismo mojej matki: „Marii odeszły pierwsze wody. Jedziemy do szpitala”. Co znaczy, że odeszły pierwsze wody? Czy umiera? Zaczynałem żałować, że nie zapisałem się na ten kurs, lecz na dłuższe rozmyślanie nie było czasu. Wskoczyłem na rower i popedałowałem co sił w nogach do szpitala.

 

Maria leżała na łóżku w pokoju na piętrze z oknami wychodzącymi na ulicę, którą chwilę temu przyjechałem. Na dworze było już ciemno i pod sufitem paliły się jarzeniówki. Moja matka siedziała z boku na krześle, a po drugiej stronie łóżka usadowiła się ciotka z Iwanem, który przywiózł ich samochodem. Wokół panowała cisza; wszyscy wpatrywali się niespokojnie w leżącą, jakby miała za chwilę umrzeć. Maria podniosła na mój widok głowę.

— Bardzo cię boli?

Zaprzeczyła, siląc się na uśmiech, który budził więcej współczucia niż radości.

— Długo tu leżysz?

— Nie wiem, może godzinę…

— A gdzie położna?

— Na porodówce.

 

Minęła następna godzina, która wydawała się wiecznością. Iwan z ciotką poszli sobie, ale zaraz po ich wyjściu przyszli kuzyni. Poprosiłem, żeby nie siedzieli zbyt długo. Do sali weszła położna i stanęła przy Marii.

— Masz skurcze?

— Jeszcze nie.

— Wobec tego powinniśmy je przyspieszyć, żeby uniknąć infekcji.

Zrobiła Marii zastrzyk i wyszła z pokoju. Już na samym początku jakieś komplikacje! Nagle na twarzy Marii pojawił się grymas, po którym otworzyła szeroko usta, żeby nabrać powietrza raptownym wdechem, towarzyszącym duszeniu się. Zawołałem położną. Kiedy przyszła, uniosła prześcieradło, kazała Marii rozchylić nogi i zajrzała do środka. Postała chwilę, zajrzała znowu i kazała mi pchać łóżko korytarzem na porodówkę, jakbym był salowym.

— Czy chcesz, żebym był cały czas przy tobie?

— Tak.

— Mam aparat, zrobić ci zdjęcie?

— Nie teraz, jak już będzie po wszystkim.

 

Podłączono aparaturę i przewody: jeden do zewnętrznej strony dłoni, drugi do dwóch pasków dookoła brzucha. Na ekranie oscyloskopu zaczęło migać w rytm tętna czerwone serduszko, nie wiedziałem tylko: jej, czy dziecka? Skurcze następowały coraz częściej, trwały dłużej, przybierały na sile. Natura, wbrew ludzkiej woli, niepowstrzymanie parła do przodu. Była to ta sama siła, która stworzyła niebo i gwiazdy. Z każdym skurczem płód przesuwał się w kierunku wyjścia. Naturalna kolej rzeczy — starałem się zachować zimną krew. Jeśli kogoś złapać za policzki i pociągnąć z całej siły, albo wsadzić palce w nos i zadrzeć go do góry, to nawet najpiękniejsza twarz nie będzie podobna do siebie. To samo działo się teraz z jej ciałem. Jednak ciekawość mnie przemogła i obserwowałem każdy szczegół tego niepojętego procesu. Przypomniałem sobie o autorze, co napisał, że jak wrzucą do ognia człowieka, to go tam nie ma, bo w ogniu wszystko jest ogniem. Tak samo w bólu rodzenia: nie było jej, był tylko ból. Położna wydawała polecenia w obcym języku, starałem się tłumaczyć, ale wychodził z tego bezsens: kładź się, teraz kucaj, napieraj, połóż się znowu i tak w kółko. Minęło kilka chwil zanim ujrzałem pokrytą delikatnym, ciemnym meszkiem główkę dziecka, wypychaną powoli na zewnątrz. Utknęła w najszerszym miejscu i ani rusz dalej, jakby dziecko się rozmyśliło i chciało wracać tam, skąd przyszło. Położna złapała oburącz po bokach i zaczęła ciągnąć, a wtedy cieniutka skorupa ugięła się pod naciskiem jej palców.

— Co robisz? Zdeformujesz głowę mojemu dziecku!

— Proszę się uspokoić. Główka noworodka jest całkiem elastyczna.

— A jak jemu zostanie tak na całe życie? — jęknąłem i złapałem położną za rękę. — Czy wy nie macie w tym szpitalu odpowiednich przyrządów?

Moja reakcja bardzo jej się nie podobała.

— Wiesz co, obok jest pokój dla facetów o słabych nerwach. Idź tam, bo jeszcze nam zemdlejesz.

Ale moment później dodała o wiele przyjemniejszym tonem:

— Gratuluję, macie córkę.

Dziecko obmyto, zawinięto w kocyk i położono u boku matki. Maria miała opuchnięte usta, była wyczerpana, ale szczęśliwa. Pochyliłem się nad nią i powiedziałem szeptem:

— Teraz jesteś już prawdziwą kobietą, a ja muszę dowieść, żem ciebie wart.

 

Gdy opuściłem szpital było już po trzeciej nad ranem i na dworze panowało przenikliwe zimno. Niebo było upstrzone mnóstwem gwiazd. Patrząc na nie pomyślałem, że człowiek też składa się z wielu gwiazd, lecz żadna nie trwa wiecznie. Ale jest jedna gwiazda, która nigdy nie zgaśnie: tą gwiazdą jest moja córka; dzięki niej stałem się nieśmiertelny. Podałem ramię matce i ruszyłem raźno w stronę domu, żeby jak najprędzej podzielić się tym odkryciem z innymi.

 

Edytowane 1 Sierpnia 2022 przez Kapistrat Niewiadomski
Minor change. (wyświetl historię edycji)

[staszeko]

@aff

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Zależało mi, żeby doznania wewnętrzne czytelnik sam sobie stworzył na podstawie opisu; nie lubię manipulować ludzkim mózgiem.

 

Akurat w tym wypadku kobieta chciała, żeby jej mąż asystował przy porodzie, a on nie miał nic przeciwko temu, choć nie uważam, czy tak powinno być, czy nie.

 

Dziękuję za ciekawy komentarz.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane 31 Lipca 2022 przez Kapistrat Niewiadomski (wyświetl historię edycji)

[Rolek]

@Kapistrat Niewiadomski

Jak zwykle, dobry kawałek prozy, napisany przez tegoż Obywatela. Pozdrawiam

[staszeko]

@Rolek Jak zwykle, dobry czytelnik miał cierpliwość to przeczytać i pochwalić.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Annie]

Przeczytałam, więc skomentuję.

Mi nie za bardzo się spodobało, bo nie lubię tego typu „ustawień”-  Infantylny mężczyzna nic nie wiedzący, nie wiedzący nawet co to są wody płodowe   po 9 miesiącach przeżywania wspólnie ciąży i wszystkowiedzące dojrzałe kobiety. 

No cóż, ale taki jest teraz trend, idealnie z duchem czasu. :)

Ale czyta się pięknie, lekko i łatwo :)

[staszeko]

@Annie Trafiłaś w sedno zagadnienia!

 

Gdyby zapytać: dlaczego słońce świeci, czemu woda w morzu jest słona, większość ludzi nie potrafiłaby odpowiedzieć. Czy to znaczy, że nie potrafią się cieszyć życiem i dzielić radością z drugą osobą? Czy ignorant nie jest zdolny do miłości?

 

Dziękuję ślicznie za konstruktywny komentarz i pozdrawiam.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Annie]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dobre pytanie, myślę, że każdy jest zdolny do miłości :)
Każdy  dobiera się w pary wg jakiegoś tajemniczego klucza, co jednemu nie odpowiada, drugi bierze bez dyskusji :)

[staszeko]

@Annie Zapomniałem jeszcze o jednym — idealny mężczyzna jest słabym materiałem na opowiadanie: nie można go w niczym ulepszyć.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Annie]

No to jeszcze trzeba uściślić, co to znaczy idealny mężczyzna.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

No nie wiem czy się z tym zgodzę. Taki np. James Bond :), pierwszy który mi przyszedł na myśl.

Czyż powodzenie tych filmów nie jest związane właśnie z sylwetką Bonda?

Męski, silny, a jednocześnie z niesamowitym urokiem osobistym zniewalającym kobiety.

Nie mówię ( żeby było jasne) o ostatnim Bondzie -Craig’u) bo to jakaś tragedia.

[staszeko]

@Annie  James Bonda lubię oglądać ze względu na urodę i pomysłowość jego partnerek, ale to nie jest mój typ bohatera.

 

Raczej Anna Karenina: „Wszystkie szczęśliwe rodziny są do siebie podobne, każda nieszczęśliwa rodzina jest nieszczęśliwa na swój sposób”.

 

Edytowane 2 Sierpnia 2022 przez Kapistrat Niewiadomski (wyświetl historię edycji)

[Annie]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

O kurczę, to niezłe. Taka miłość niszcząca wszystko.