Tajemnica Pluszowego Misia opowiadanie science fiction cz.2

[Dziadek grafoman]

Pierwsze co zrobiliśmy, to poszliśmy do najbliższego pubu, żeby się poznać i trochę ze sobą porozmawiać, a przy okazji napić się piwa. Wszyscy trzej byliśmy młodzi, każdy z nas miał trochę ponad 20 lat. Niedawno skończyliśmy uczelnie techniczne w różnych częściach Stanów. Mieliśmy bardzo dobre wyniki egzaminów końcowych, ale nie byliśmy typami kujonów. Raczej staraliśmy się osiągać jak najwięcej, jak najmniejszym wysiłkiem. Każdy z nas był przystojnym, atrakcyjnym mężczyzną. Jack i Georg byli bardzo bezpośredni. Nie mieli żadnych problemów w nawiązywaniu kontaktów z innymi ludźmi, a w szczególności z fajnymi dziewczynami. One zresztą zwracały na nas uwagę. Mnie przychodziło to trochę trudniej, byłem bardziej nieśmiały, ale też dawałem radę. Oczywiście różniliśmy się między sobą. Każdy czymś się fascynował, miał swoje zainteresowania i pasje. Georg kochał szybkie motocykle, Jack kochał komputery i sport a ja kochałem przyrodę. Szczególnie tą podwodną. Nurkować nauczył mnie ojciec jak miałem 12 lat i od tego czasu poświęcałem temu tyle czasu, ile mogłem. Dziewczyny kochaliśmy wszyscy. Jack był związany z Susan i z nią tu przyjechał. Był w niej zakochany, planował zaręczyny i ślub. Ja i Georg byliśmy na razie wolni. Nie wiedzieliśmy jeszcze, że los wkrótce to zmieni. Przyjechaliśmy z różnych części Stanów po to, aby wspólnie zdobywać dalszą wiedzę i... cieszyć się młodością, z dala od naszych rodzinnych domów. Byliśmy głodni sukcesów i głodni ciekawego, wolnego życia.

Wynajęliśmy z Georgiem małe mieszkanie, a Jack i Susan wynajęli bardzo ładne, duże z kilkoma pokojami w centrum San Jose, kilka minut od naszego, co dało naszej paczce świetną bazę do wspólnych spotkań. Jak się później okazało, po zacieśnieniu kontaktów z naszymi przyszłymi dziewczynami, posiadanie przez nasz zespół tylko dwóch mieszkań okazało się niewystarczające i każdy z nas w końcu musiał znaleźć sobie osobne lokum. Choć lubiliśmy się bawić, to jednak staraliśmy się niczego nie robić byle jak i nie kończyć wspólnych imprez awanturą. Cieszyliśmy się życiem jak tylko było można, jednak bez obciachów, narkotyków i problemów z prawem. Susan pilnowała moralności naszej trójki a w szczególności moralności Jacka. Szybko znalazła pracę jako inżynier w korporacji produkującej sprzęt elektroniczny. W San Jose mogła przebierać w ofertach.

Nowa praca naszej trójki od razu stała się ciekawa a potem stawała się już tylko ciekawsza i ciekawsza. Instytut miał renomę tego miejsca, gdzie dzieją się już cuda nauki o których normalni ludzie usłyszą dopiero za kilka lat. Dlatego tak nam zależało, żeby właśnie tu się dostać i udało się. Zaproponowany nam kontrakt był symetryczny i jak na początek pracy zawodowej, bardzo dobry. Dla nas trzech to było sporo pieniędzy. Pod koniec naszej naukowej przygody nie istniało już nic, oprócz niej właśnie. Wciągnęła nas do końca, zabierając nam wszystko.

 

Rzeczywiście od poniedziałku wzięliśmy się do pracy. Każdy z nas dostał swój gabinet, mieliśmy nawet młodą, ładną sekretarkę o imieniu Gina, która cały czas chciała nam robić kawę, bo podrywała nas przy tym od początku. Co dziwne nie jednego z nas, ale wszystkich bez wyjątku. Mnie to się nawet podobało, ale głupi Jack, nie wiem po co, już trzeciego dnia ją speszył.

 

- Gina weź że się ogarnij i wybierz sobie jednego z nas 

a potem ewentualnie drugiego i trzeciego, ale po kolei, bo

nasze ścisłe umysły czują się nieco zdezorientowane twoim

zachowaniem. Nie bardzo rozumiemy, co mamy o tym sądzić.

 

Podrywanie się skończyło, przynajmniej chwilowo, a została tylko kawa i to z wyraźną łaską. Nie wiedzieć dlaczego Gina obraziła się na nas trzech, a powinna wyłącznie na Jacka. A Ginie widocznie było wszystko jedno, którego z nas uda jej się sobą zainteresować. Pewnie zakładała, że przecież wszystkim się nie spodoba, a każdy z nas wydawał jej się atrakcyjny. Wiec nie tracąc czasu, podrywała trzech z nadzieją, że z jednym się uda. W każdym razie podzieliłem się przy piwie z chłopakami taką teorią. Znalazła ona zrozumienie tylko u Georga. Jack twierdził, że Gina chciała stworzyć z nami związek poligamiczny. Biedna dziewczyna, chciała tylko być uprzejma. Jack po prostu był zazdrosny bo Gina była ładna a on już był zawiązany z Susan. Ale my z Georgiem byliśmy wolni i się nam Jack do Giny wtrącił.

 

W końcu skonstatowałem:

 

- Jack ty jesteś “pies ogrodnika” i pogorszyłeś nam warunki

pracy.

 

Jack zrobił skruszoną minę i stwierdził:

 

- Jutro to naprawię, powiem Ginie, że obaj na nią lecicie.

- Ty, to już lepiej niczego nie naprawiaj, bo będziemy musieli

sobie tą kawę robić sami.

 

Oprócz Giny, mieliśmy do dyspozycji olbrzymią, świetnie wyposażoną pracownię, składającą się z kilkunastu pomieszczeń. Pracowało w niej kilka stałych i kilkanaście dorywczych zespołów badawczych, nad różnymi aspektami rozwoju komputerów kwantowych. Jedne z tych pomieszczeń, całkiem spore, dostaliśmy tylko dla naszej dyspozycji. Mogliśmy w nim robić wszystko, na co przyjdzie nam ochota. Jak się szybko okazało, nasz szef był bardzo zdolnym profesorem, pochłoniętym w swoich własnych badaniach tak głęboko, że do niczego nam się nie wtrącał, a naszą pracownię zamykaliśmy na zamek, który otwierał się wyłącznie po zeskanowaniu tęczówki oka jednego z nas. No i co najważniejsze, w naszej pracowni był On. On był w niej wyłącznie do naszej dyspozycji. On to Teddy Bear*, którego my nazywaliśmy po prostu Teddy. Jego wygląd przypominał mi wielki rokokowy żyrandol, ozdobiony dziesiątkami cienkich rurek, schłodzonych ciekłym helem. W swoim wnętrzu, o wielkości i masie małego samochodu, skrywał swój wszechmocny oręż, czyli czekające na polecenia Jacka,

 naszego programisty, kwantowe bramki logiczne. Teddy to nasz komputer kwantowy. Georg był elektronikiem, a ja fizykiem teoretycznym. Zastanawiałem się, kto nazwał naszą maszynę za cztery miliony dolarów, imieniem pluszowej zabawki. Jakiś pasjonat Theodora Roosevelta? W kilka dni opracowaliśmy wstępny plan działania. Podyktowaliśmy go Ginie, a ta ładnie nam go napisała i udaliśmy się wszyscy 

w trójkę do Edwarda, naszego szefa.

 

- Czego tam, już macie problemy?

- My, problemy? Szefie?

- No to co chcecie?

- Mamy plan działania, trzeba nam go zatwierdzić.

- Plan mam wam zatwierdzić?

- No chyba tak.

- Gdzie ten plan?

 

Georg podał plan Edwardowi.

 

- Aż trzy strony? Taki długi? Powiedzcie w skrócie co chcecie

robić.

 

Streściłem plan w kilku zdaniach.

 

- Ok, zatwierdzone, róbcie, plan zostawcie, jak będę miał czas

to przeczytam.

 

 Spojrzeliśmy na siebie znacząco. Każdy z nas pomyślał coś

 w rodzaju:

 

 -“Kurde... praca idealna.”

 

 *****

 

Następnie wzięliśmy się ochoczo do roboty. Zdefiniowaliśmy kilka najważniejszych zadań. Przede wszystkim, chcieliśmy stworzyć komputer kwantowy jako maszynę, która sama konfiguruje się do określonych celów. Obecnie konfiguracja takiego komputera była za każdym razem dostosowywana do konkretnego oprogramowania. Nawet nasz Teddy, był w istocie tylko zbiorem komponentów, które przed każdym zadaniem należało fizycznie konfigurować ze sobą. My chcieliśmy stworzyć maszynę, która sama, przynajmniej  w zakresie zadań do których dotychczas komputery kwantowe najczęściej wykorzystywano, potrafiłaby się konfigurować zgodnie z zadanym programem. Zależało nam aby stworzyć komputer, którego obsługa byłaby łatwiejsza dla użytkowników bez wykształcenia inżynierskiego i choć trochę przypominała co do zasady, zwykłe komputery. 

Zdefiniowaliśmy także kilka innych użytecznych kierunków badań. Między innymi stworzenie języka programowania dla komputera, który chcieliśmy wymyślić.

Dla mnie, na początku, pozostawiono tą część założeń badawczych, które dotyczyły nowego typu komputera opartego na zmianie stanu energetycznego nowo odkrytej cząstki. To zadanie wydawało nam się najtrudniejsze, a zarazem najciekawsze. Otrzymaliśmy do dyspozycji od znanego laboratorium badania materii, maszynę do wytwarzania tych cząstek w naszym instytucie. Działała wykorzystując wysokoenergetyczny laser. Przekazano nam również zbiór podstawowych instrukcji, opracowanych przez fizyków eksperymentalnych, którzy tą cząstkę odkryli. Zająłem się konstrukcją detektora, który byłby użyteczny 

w naszych dalszych badaniach, a który byłby zdolny określać stan energetyczny nowej cząstki. Generalnie wzięliśmy się ostro do pracy.

 

Trzy miesiące później.

 

- Koledzy włączamy.

- Będzie działał?

- Bóg jeden raczy wiedzieć?

 

Staliśmy wszyscy trzej nad naszym, a w zasadzie w większości moim dziełem i zamierzaliśmy właśnie po raz pierwszy je uruchomić. Uruchomiliśmy detektor i patrzyli z ciekawością w ekran monitora tradycyjnego komputera, który monitorował działanie mojego “cudeńka”. Spędziłem nad nim naprawdę wiele czasu. Jack i Georg pracowali ze mną, a w kluczowych momentach razem próbowaliśmy rozwiązywać pojawiające się problemy.

 

- Chyba działa? Wykres odpowiada oczekiwanemu.

- Dawaj cząstkę.

- Georg “odpalił” maszynę do wytwarzania cząstki 

i skupiliśmy się na wykresie pokazywanym przez monitor.

- Wow!!! Jest, patrzcie działa. No jaka piękna.

- Kochani, no jakże miałby nie działać?

 

Skonstatowałem bez żadnej skromności.

 

- Przecież nie robimy tu byle czego.

 

Zmienialiśmy stan energetyczny jednej z bliźniaczych cząstek, obserwując na ekranie reakcje jej bliźniaka. Wszystko działało zgodnie z teoretycznymi przewidywaniami. Teraz mieliśmy narzędzie do testowania nowych cząstek, pod kątem zastosowania ich w komputerze kwantowym nowej generacji.

Jack zaczął bawić się ustawieniami nowego detektora, sprawdzając w różnych konfiguracjach trwałość i stabilność zjawiska oraz to, co w komputerach kwantowych jest ich słabą stroną, czyli poziom zakłóceń. Wyniki były naprawdę obiecujące. Rzeczywiście pierwsze obserwacje wskazywały na to, że cząstki mogą być o wiele bardziej stabilne, a poziom zakłóceń znacznie niższy, niż w przypadku elektronów czy fotonów. Jack zmieniał ustawienia a ja z Georgiem wpatrywaliśmy się w ekran. Po dwóch godzinach zabawy naszą nową zabawką, zauważyłem przez kilka sekund, że wykres nagle niepokojąco zmienił swój kształt. Poziom szumów gwałtownie wzrósł. Jack tego nie zauważył i zmienił parametry. Georg wtedy w ogóle nie patrzył na monitor. Znowu wszystko wróciło do normy.

 

- Jack co robisz?

- Co się stało?

- Nie widziałeś? Dziwny wykres?

- Jaki dziwny?

- No, zaszumiony.

- Naprawdę? Nie zauważyłem.

- No, cofnij na chwilę,

- Co mam cofnąć?

- No ustawienia, do tych przed chwilą.

- A jakie były?

- No nie wiesz?

- No nie bardzo.

 

Jack próbował cofnąć ustawienia, ale nie udało mu się trafić na poprzedni wynik. Pomimo żmudnych starań nie potrafił wrócić do stanu poprzedniego.

 

- Thomas, olej to, przecież wszystko świetnie działa, coś ci się

 przewidziało.

- Nic mi się nie przewidziało, coś było nie tak, ustaw tak, jak

było przedtem, w tej jednej chwili.

- Nie umiem tak ustawić, za dużo zmiennych.

- Ile kombinacji?

- No nie wiem, trzeba by policzyć, wygląda na bardzo dużo,

w życiu w to nie trafimy.

- Jack, ja chcę zobaczyć to co już widziałem, kombinuj.

- Nie umiem.

 

Jack wziął spod stołu kawałek kartki z opakowania jakiegoś komponentu oraz długopis i zaczął coś liczyć. Po kilku minutach odpowiedział:

 

- Thomas, wiadomość dla ciebie.

- Gadaj.

- Prawdopodobieństwo ustawienia szczególnego, biorąc pod

uwagę ilość i zakres zmiennych regulacji, wynosi jeden do

428 milionów, tak z grubsza.

- Co takiego?

- To coś usłyszał, jeśli to zaszumienie rzeczywiście było, a nie

tylko ci się wydawało, a było szczególne, na co z grubsza

wygląda, to nie trafimy na nie po raz kolejny nawet ślęcząc

nad tym 200 lat bez przerwy.

- O żesz ku..a.

- Przykro mi przyjacielu, coś do czego nie da się wrócić, po

prostu nie istnieje.

 

Przez ostatnie dwa tygodnie długo myślałem nad przygodą

w laboratorium. Nie dawała mi spokoju. W końcu co to ma

być? Mamy być badaczami a nie potrafimy poradzić sobie 

z takim problemem. Przerwałem pracę zespołu i zwołałem naradę:

 

- Ja chce to jeszcze raz zobaczyć, chce wiedzieć co to było.

- Thomas, ty chyba śpisz za mało, tobie coś odwala. Zamiast

robić nowy komputer ciągle myślisz nad jakimś bzdetem,

który i tak pewnie ci się przywidział.

- Chcę to zobaczyć i koniec, macie mi to jeszcze raz tak

ustawić.

- Ale jak?

- Właśnie po to was zebrałem, sprawdzałem dane dokładnie,

coś jednak się zapisało, kilka parametrów odtworzyłem,

pozostało mi sześć zmiennych, mam tylko ogólny zapis

poboru mocy detektora, który nie wiem po co, ale też się

zapisuje, różnice są minimalne, ale się zapisały, tak jak

zmienialiśmy ustawienia, możliwe że na podstawie tych

danych udałoby się odtworzyć wszystkie ustawienia,

 jakie wtedy mieliśmy.

- W jaki sposób?

- Zrobimy dokładne pomiary i napiszecie mi program na

Teddy‘ego.

- Powaliło cię? Wiesz ile to roboty? Poza tym 

Teddy‘ego nie po to nam dali.

- Ile to roboty?

- Zajmie nam ze dwa tygodnie jak w trójkę tylko nad tym się

skupimy. Thomas, szkoda czasu.

- Skąd wiesz ze szkoda? Wiecie jak Roentgen odkrył swoje

promienie a Fleming penicylinę?

- Wiemy, przez przypadek.

- O tym mówię, jesteśmy tu nie tylko do roboty, ale również

aby odkrywać, no panowie, piwo wam za to postawię.

- Jedno? Będziesz te piwo stawiał codziennie, przez cały

stracony na to czas.

- Niech wam wisi.

 

                       *****

 

Po dziesięciu dniach.

 

- I co?

- Teddy liczy.

- Cicho jakoś.

- Tak liczy, cicho, bądź cicho to usłyszysz, że cicho liczy.

- Są pierwsze kombinacje, nie wiadomo czy właściwe. Patrzcie

już są wszystkie.

- Ile ich jest?

- Kilkaset.

- Ile zajmie żeby je ustawić i sprawdzić?

- Jak wszyscy pomożecie to kilka godzin, jak będziemy mieli

szczęście to może trafimy prędzej, a jak źle policzył, to 

w ogóle.

 

Uruchomiliśmy detektor i maszynę do tworzenia cząstek. Zaczęliśmy próby. Po dwóch godzinach trafiliśmy. Aż odskoczyliśmy od monitora z zaskoczenia i zdziwienia. Na ekranie był wyraźny szum.

 

- Ale wysoki, co to kurde jest?

- Nie wiem, ale na razie skupcie się na zapisaniu danych, tak

żebyśmy mogli to łatwo, tak samo ustawić.

 

Zapisywaliśmy i na papierze i do pliku, jak tylko się dało, włącznie z danymi zasilaczy. Tak aby móc to powtórnie

ustawić. W końcu usiedliśmy razem i wpatrywaliśmy się w wykres komputera.

 

 - Co to jest? Jak myślicie?

- Pewnie nic, nic istotnego, jakaś charakterystyczna cecha

któregoś z elementów chipsetu. Zakłócenia od sprzętu i tyle.

- Ciekawe, że występuje tylko w tym szczególnym ustawieniu,

może to jakaś cecha tej nowej cząstki, może coś ciekawego

odkryliśmy?

- Raczej wątpliwe, ja też wątpię. Thomas, lepiej ci teraz?

Straciliśmy tyle czasu.

- Hmm? Wygląda jakby równomierny szum, na bardzo dużej

 częstotliwości, spróbujmy to nagrać i trochę to pobadajmy,

jak już włożyliśmy w to tyle roboty. Przyjrzę się temu

dokładnie, przez parę dni.

- Jak chcesz to sobie to badaj, to nic szczególnego.

 

Nazajutrz zrobiłem półgodzinne nagranie monotonnego sygnału i zacząłem się temu przyglądać, zmieniając częstotliwość oraz go wzmacniając . Już po kilku minutach zorientowałem się, że to nie jest jednolity sygnał. Składał się z wielu nakładających się składowych w wyniku czego powstawał efekt równomiernego szumu. Spróbowałem wyselekcjonować na próbę jedną ze składowych i wtedy okazało się, że składowych jest bardzo, bardzo dużo. To już przyciągnęło uwagę całego zespołu.

 

- Thomas, trzeba ci przyznać że miałeś racje, to ciekawy zapis,

warto się temu przyjrzeć.

- Napiszmy program na zwykły komputer, niech przeanalizuje

ten sygnał pod kątem określenia ilości składowych,

a następnie niech spróbuje wyodrębnić jakieś poszczególne

składowe, wtedy może zorientujemy się co to za zakłócenia.

- Raczej nie wygląda to na zakłócenia sprzętowe, raczej ma to

związek z jakimiś urządzeniami z zewnątrz, może od jakiś

nadajników, jakieś fale elektromagnetyczne albo o nieznanym

charakterze? Może coś z kosmosu?

- Transmisja obcej cywilizacji?

 

Roześmialiśmy się wszyscy.

- No może kosmici rozkminili już telegraf kwantowy, a my

dopiero się za to bierzemy?

- No kto wie? Nowa nieznana dotąd cząstka, zjawisko

splątania, warto sprawdzić.

 

Następne kilka dni poświęciliśmy na napisanie programu, który będzie badał odkryty przez nas sygnał. Chcieliśmy określić ilość składowych i wyodrębnić poszczególne składowe, a potem przyjrzeć się samym sygnałom i oczywiście zidentyfikować ich źródło. Jack napisał stosowny program do obróbki sygnału na tradycyjnym komputerze. Wykorzystaliśmy do tego najsilniejszą maszynę, jaką dysponował ośrodek. Uruchomiliśmy wszystko i czekali na wyniki. Po godzinie nasz komputer zasygnalizował nam, że zostało jeszcze 438 godzin i 46 minut do zakończenia obliczeń. Po kolejnej godzinie program poinformował nas, że jeszcze tylko 3848 godzin i 34 minuty i już będzie koniec obliczeń a po kolejnych 15 minutach procesor się zawiesił bo wyczerpano zasoby pamięci. Zrozumieliśmy, że analiza tego sygnału przekracza możliwości stosowanych obecnie komputerów. To oczywiście w żadnym razie nas nie zniechę- ciło. Wręcz przeciwnie zmobilizowało nas do dalszej pracy. Coś co nie chciało się wyliczyć, to właśnie coś dla naszej trójki. Georg stwierdził:

 

- Co to ma być, jak to się nie da? Panowie ten komputer nas

obraził.

 

Oczywiście inny zespół musiałby się poddać albo szukać innych, pewnie równie źle rokujących rozwiązań, ale my mieliśmy możliwości. Nasz Teddy przecież był w gotowości. Jednak skonfigurowanie komputera kwantowego do analizy “naszego” szumu wcale nie było proste. Zajęło nam to dużo pracy, poświęciliśmy na to kolejne dwa tygodnie zaniedbując niestety nasze właściwe zadania. Jednak tym razem już nikt nie oponował, wszyscy byliśmy ciekawi co to jest. W końcu udało się wszystko przygotować i uruchomiliśmy komputer kwantowy z zadaniem analizy tajemniczego sygnału. Obliczenia trwały 16 minut czyli bardzo, bardzo, długo. To w zasadzie graniczny czas stabilnej pracy Teddy‘ego. Ale się udało. Wyniki były wręcz szokujące. Patrzyliśmy na to nie wierząc własnym oczom. Okazało się że “nasz” szum to wypadkowa ponad ośmiu miliardów pojedynczych sygnałów. Zgodnie z zadaniem, Tedy wyselekcjonował dla nas pojedynczy sygnał w pięciominutowym czasie nagrywania i zapisał go nam do pliku, który mogliśmy już obrabiać na zwykłym komputerze. Usiedliśmy w trójkę i zaczęli się temu przyglądać.

 

- Georg, co to u licha jest? Ty się przecież znasz na kodowaniu

 danych.

- Bóg jeden raczy wiedzieć. Pierwszy raz widzę coś takiego.

Nie przypomina niczego co znam. Bez wątpienia to

strumieniowy przesył danych. Całkiem sporo bajtów 

w jednostce czasu.

- Ile?

- To trudno powiedzieć jak się nie wie co to jest, ale tak na

oko, mniej więcej kilka mB/sek, może trochę mniej.

- To tyle co strumieniowe ściąganie filmu dobrej jakości.

- No mniej więcej.

- Jak to pomnożyć przez osiem miliardów, to jakiś potężny

strumień danych. Na Ziemi chyba nie ma niczego, co

generuje tyle danych strumieniowych w tym samym czasie.

- No chyba ze serwery Facebooka.

 

Dodał Georg. Wszyscy się uśmiechnęliśmy.

 

- Gdzie jest źródło tych sygnałów?

- Nie mam pojęcia. Nasz detektor reaguje na zjawisko

splątania tej nowej cząstki. Jeśli to co wiemy o zjawisku

splątania jest prawdą, to źródło może być wszędzie, no

gdzieś, gdzieś we wszechświecie. Źródło może być w pokoju

za ścianą albo w galaktyce odległej o miliard lat świetlnych.

Ale na pewno gdzieś jest.

- Jest możliwe, że jest pochodzenia naturalnego?

- Oj, nie wygląda mi to na źródło naturalne. Ten sygnał jest

bardzo, bardzo złożony. Nie przypomina niczego, co miałoby

związek z naturą, zarówno ziemską jak i naturą

wszechświata. Tak złożony sygnał, według tego co wiemy,

mogliby generować tylko ludzie za sprawą jakiegoś

urządzenia technicznego.

- Albo coś inteligentnego, tylko gdzieś indziej we

wszechświecie.

- Tak mi się wydaje. Pamiętajcie, że to, na co teraz patrzymy

to jedna ośmiomiliardowa część całego sygnału. Wiemy już

na pewno, że inne składowe się różnią.

 

Zaczęliśmy z zapałem rozwiązywać problem. Każdy zaangażował się po swojemu, żeby zbadać źródło zjawiska. Pierwsze co zrobiliśmy, to wykonaliśmy kolejne obliczenia  

z wykorzystaniem Teddy‘ego, tak aby wyselekcjonował nam inne składowe szumu. Okazało się, że większość sygnałów miało bardzo podobną czy wręcz identyczną strukturę, jednak przesyłały inne dane. W żaden sposób nie potrafiliśmy rozkminić sposobu kodowania. Jednego byliśmy już pewni. To na pewno nic z dziedziny technik przesyłu danych, stosowanych współcześnie czy dawniej w ziemskiej elektronice. Taki sposób kodowania nie przypominał niczego, z czym można się było spotkać na Ziemi. Nie byliśmy w stanie również wykorzystać komputera kwantowego do pomocy, bo po prostu nie mieliśmy pojęcia co mamy kazać mu wyliczać.

Po kolejnym miesiącu ciężkiej pracy byliśmy już bliscy rezygnacji. Kombinowaliśmy na wszystkie sposoby i już chcieliśmy dać sobie z tym wszystkim spokój i przekazać odkrycie naszemu mądremu szefowi. Jednak w końcu nastąpił przełom. Zauważyliśmy, że te sekwencje sygnału, które braliśmy za kodowanie cyfrowe, w jakimś nieznanym nam systemie obliczeniowym, mogłyby być danymi analogowymi transmisji danych, na zasadzie zbliżonej do odwzorowywania pikseli matrycy współczesnych kamer. Zaczęliśmy żmudnie wyodrębniać te sekwencje, wspomagając się napisanym do tego programem komputerowym. Większość sygnału składała się właśnie z takich zestawów danych. Po oddzieleniu ich od reszty podjęliśmy próby traktowania ich w ten sposób, jakby

miały być transmisją danych typu audio i wideo.

 

- Panowie, kto to wymyślił?

- Napiszemy program, niech te sekwencje próbuje scalać

w całość. Może to wreszcie zacznie coś przypominać.

 

Otrzymaliśmy wyniki i nie mogliśmy uwierzyć własnym oczom. Konwersja zniekształcała zapewne sygnał, ale i tak to co zobaczyliśmy, wydało nam się bardzo znajome. Przypominało strumień nieskompresowanych danych analogowych, podobnych do tych, jakich używało się dawniej do transmisji danych strumieni dźwięku oraz analogowego odwzorowania jakiś impulsów. W końcu zostawiliśmy laboratorium i poszliśmy na piwo. Siedzieliśmy w “naszym” pubie, jednak temat nie dawał nam spokoju.

 

- Co to może być?

- Teraz to jednak wygląda jakby wytwór naszej ludzkiej

techniki.

- Pojedynczy sygnał składa się ze strumienia danych.

- A takich sygnałów jest około osiem miliardów.

- Słuchajcie, niech każdy w jakiś sposób spróbuje dojść do

tego, co to może być?

 

Jack podsunął jeszcze jeden pomysł.

 

- Tak Jack?

- Jeszcze jedna rzecz przyszła mi do głowy. Każmy przeliczyć

to jeszcze raz Teddy‘emu, niech porówna ilość sygnałów czy

te osiem miliardów to wartość stała czy też zmienia się

w czasie?

- Fajny pomysł, Jutro od tego zaczniemy.

 

Tak jak sobie zaplanowaliśmy, rozpoczęliśmy kolejny dzień od powtórnego przeliczenia ilości składowych. Znowu ze zdziwieniem stwierdziliśmy, że przez kilka dni przybyło składowych o niemal milion. A po kolejnych obliczeniach wiedzieliśmy, że składowych wciąż przyrasta w tempie około 200 tysięcy na dobę.

 

I znowu siedzieliśmy przy piwie i dyskutowali na temat naszego odkrycia i wtedy Georg doznał olśnienia:

 

- Koledzy, od dzisiaj możecie nisko mi się kłaniać i zwracać

się do mnie ze szczególnym szacunkiem.

- Coś wymyślił?

- Wiem co jest źródłem “naszego” sygnału.

- Ta, akurat.

- Wiem i koniec. Natomiast jest nieprawdopodobne, dlaczego

trzej młodzi i tak inteligentni ludzie wpadli na to dopiero tak

późno, a to takie proste.

- Tak? No ciekawe?

- A no tak. Powiedzcie mi, czego jest na świecie osiem

miliardów i przybywa o 200 tysięcy dziennie, he?

- O mamo, ludzi !!!

 

Natychmiast z Jackiem wymyśliliśmy odpowiedź.

 

- A no właśnie. Źródłem każdej składowej jest... człowiek.

 Prawdopodobnie ludzki mózg.

- O jacie! Rzeczywiście, jak mogliśmy nie wpaść na to od

razu!

- A my tu o kosmitach jakiś gadamy.

- Ale słuchajcie, to naprawdę ciekawe, po co nasze mózgi

transmitują strumień danych, co to za dane? Natura nie robi

niczego bez celu. No i w jaki sposób się to dzieje?

- Możliwe, że w naszych mózgach jest miejsce, w którym

znajduje się splątana na stałe cząstka i sobie... telegrafuje.

- Nikt jej nie odkrył do tej pory?

- No a niby jak miałby to zrobić? Thomas przecież ten

detektor, który wymyśliłeś, jest pierwszy na świecie a w ogóle

o nowej cząstce wie kilkadziesiąt ludzi.

- Poza tym, sami widzieliście jak trudno było trafić w ten

przekaz. To że nam się udało, to czysty przypadek.

- Jack, nie wyciągaj wniosków za wcześnie. Czy to przypadek

czy nie, to zobaczymy. Dziwne to jakieś. Trochę nie z tego

świata. Nie wiem czy wiecie, że natura, ta którą znamy,

posługuje się już zjawiskiem splątania. Są ptaki, które

wykorzystują to zjawisko w procesie orientacji przestrzennej.

- Mnie to bardziej ciekawi... do kogo trafia ta transmisja? No,

jeśli do kogoś trafia.

- Tego co my podglądamy, nie odbiera już właściwy adresat,

jeśli taki gdzieś jest. Podglądając przekaz zaburzamy

zjawisko splątania. Temu czemuś lub komuś niekoniecznie

musi się to podobać. Kim może być odbiorca ?

- Tym co nas stworzył... może Bogiem?   

 

Stwierdził Jack. Roześmialiśmy się tak, że aż dziewczyna, która w pubie podawała nam piwo, zaczęła się zastanawiać czy już nam czasem nie wystarczy.

 

Georg rozpoczął patetyczne okolicznościowe przemówienie, którego słuchaczami byliśmy tylko ja, Jack i wyraźnie

zainteresowana, podsłuchująca nas, ładna, młoda kelnerka.

 

- Panowie to ważny dzień i ważne odkrycie. Może

najważniejsze w naszym życiu. Kto wie, może kiedyś Nobla za

to dostaniemy? W związku z tym, umówmy się na razie, że

dopóki nie uporządkujemy badań i nie dowiemy się, co

naprawdę odkryliśmy oraz nie potwierdzimy naszych

przypuszczeń, to zachowamy to w ścisłej tajemnicy. Nikomu,

ale naprawdę nikomu, nic o tym na razie nie mówimy, ok?

 

Przytaknęliśmy zgodnie. To akurat wydawało nam się oczywiste. Georg kontynuował:

 

- Proponuję, aby łatwiej zapamiętać ten dzień, nazwijmy go

jakoś. Tylko nie wiem jak?

 

Pokiwaliśmy głowami na znak akceptacji. Było nam wszystko jedno, jak sobie Georg ten dzień nazwie. Ale wiedzieliśmy równie dobrze jak on, że ten dzień jest dla nas ważny. Georg skinął na dziewczynę a jak podeszła, to uprzejmie zapytał. Powiedz nam jak masz na imię? Dziewczyna myślała że Georg ją podrywa i uśmiechnęła się tak pięknie, jak tylko ładna kelnerka może się uśmiechnąć.

 

- Lilian.

 

Lilian, przynieś nam jeszcze po trzy dla każdego, świętujemy ważny dzień.

 

- Chłopaki, nie za dużo?

- Za dużo, ale dzisiaj tak trzeba.

 

Dziewczyna posłusznie przyjęła zamówienie. Podpowiedziałem Georgowi:

 

 - Georg, nazwa sama do ciebie przyszła.

 

Georg zamyślił się intensywnie na krótką chwilę a następnie szeroki uśmiech rozświetlił jego inteligentne oblicze.

 

- Lilian Day?

 

Odpowiedzieliśmy z Jackiem równocześnie:

 

- No pewnie.

…………

* Teddy Bear- (ang.) miś (idiom- pluszowy miś). Wg pewnej legendy, prezydent Stanów Zjednoczonych Theodor Roosevelt polując na niedźwiedzie, oszczędził na polowaniu małego niedźwiadka i stąd stworzono nazwę zabawki (Teddy -Theodor). Franklin Delano Roosevelt, znany Polakom z Konferencji Jałtańskiej był kuzynem Theodora Roosevelta.

 

......................................

 

Dotyk Amani, Tajemnica Pluszowego Misia, Spisek Duchów       .........   www. Ebookowo.pl

[Dziadek grafoman]

@Dziadek grafomanMea Culpa :) Tekst jest fatalnie sformatowany. Jeśli ktoś to czyta to obiecuję że od następnej części postaram sie coś z tym zrobić.

[[email protected]]

@Dziadek grafoman Ja nie czytam, jakby co, robisz statystyki... za długie a my tutaj wygodni, taki mamy klimat!

 

Trzymaj się Dziadku zdrów. Mogę coś za wysiłek, jutro przeczytam. Dziś za ciepło.

[Dziadek grafoman]

@[email protected] Doskonale to rozumiem. Liczę na to, że jednak znajdzie sie kilka osób, może dwie lub trzy, które zdecydują sie to jednak czytać. Byłbym wtedy wdzięczny za jakąś opinię. Na więcej nie liczę.

[Dziadek grafoman]

@Jacek_K O Matulu!!! :) Piszmy te opowiadania razem :) jestem inżynierem. Tu wydaje mi sie ze jednak racji nie masz:

"Mieliśmy bardzo dobre wyniki egzaminów końcowych, ale nie byliśmy typami ( w typie) kujonów.|

Na mój inżynierski rozum poprawka raczej sugerowałaby ze nie byliśmy w typie, czyli jak rozumiem nie budziliśmy zainteresowania innych osób które są kujonami. Chodzi o to że sami nie byli kujonami. Ale generalnie na pewno masz rację.

 

Brakuje mi wniosku, choć sie go domyślam

@Dziadek grafoman Ale... jeszcze jedna taka recenzja i obiecuję ze dalszych części nie będzie.

[Dziadek grafoman]

@Jacek_K Niczego nie usuwaj, zwłaszcza ze masz rację. Jestem świadom swoich niedoskonałości. Dla mnie istotą jest treść opowiadań i tylko dlatego je piszę. Tak szczerze mówiąc to chętnie dowiedziałbym sie jak sie tu coś usuwa.

@Dziadek grafoman Dobra...juz wiem :)