Migotanie Szans

[Dekaos Dondi]

Milknie przesypywanie okiennic,

w zamkach wyśpiewanych z milionów ziarenek.

 

Na plaży zasypiają strudzone okruszki dnia.

Zrobione na szaro zmierzchem,

śnią o wirującej klepsydrze, spowalnianej czasem.

 

A jeszcze tyle w nich niedokończoności.

 

Niewielkie łódki wyrzeźbione w pomarańczowym lśnieniu,

migoczą na utopionym niebie, swoje zbłąkane dna.

 

Wpatrzone w skrzyżowany horyzont,

poprzez przezroczyste zwierciadła,

cicho pluskają modlitwy niemych ryb,

pośród pływających otwartych brzytew.

 

Może ktoś niebawem, zaciśnie w dłoni,

okrwawioną ostatnią chwilę.

Wyrzeźbi bruzdy, poprzez miękką płytkość pytań,

gdzie umarły odpowiedzi.

 

A jeśli przywoła świt,

co opatrzy ranę pierwszym wypłynięciem.

 

Brzeg opustoszał. Zniknęły pozostawione ślady.

Lecz na falach serfują niezatapialne dusze.

[[email protected]]

@Dekaos Dondi Wspominasz może tych co już ich nie ma, wypłukanych z ziaren piachu przez wiatr i fale. Zastanawiam się niejednokrotnie czy to lekkomyślność, nierozwaga czy może tęsknota za morzem. Zapominamy że ono jest bezwzględne.

Pozdrawiam, cudowny wiersz w swojej delikatności.

[Dekaos Dondi]

Grzegorz-kot672o2.pl↔Dzięki:)↔Zapewne masz racje. Ale cóż na to poradzić. Czasami sam siebie nie poznaję, w swoim własny pisaniu:)↔Pozdrawiam:)