Wieczornik

[Lidia Maria Concertina]

Zamykam drzwi do snów.
Dziś - nie mam im nic do powiedzenia.

 

Tak, życie to ciągły cykl odradzania się: po południu wypakowuję zakupy: ciężka siatka, w niej - jajo dinozaura ...

Obiad na dwa dni? 
 

Ludzie lubią żyć bezmyślnie - tylko to chroni nas przed szaleństwem
Przed wiecznym ogłupieniem w tym życiu, które przecież zaraz się kończy!

Kiedy i czym?
Zapytaj zwłoki.
Czas ich nie cierpi.
Goni!
Uciekaj.

Trwamy.

Rozejm i rozbój.
Wojujący pokój.
I sodoma - rozpaczliwie szukająca uwagi u gomory. 

 

Nie musimy być głupi - nie musimy być kolejnym pokoleniem, które pieni się antygrawitacją, które zaprzecza temu, że ktoś ich wcześniej stworzył i ubiegł - w tworzeniu kolejnej utopii

I tu - kończy się strach: nie tylko nam się nie udało.

Nie odmawiaj sobie prawa do duszy.

Kolorowe gazety przyjemnie tapetują ściany materialnego świata, ale trzeba mieć ten mały skrawek siebie, który należy wyłącznie do kosmicznych rajów, pióropuszy niebytu, wachlarzy  snu

... Kiedy już się skończymy  ... ?

 

Otwieram drzwi - dzisiaj jednak je wpuszczę, te nierozgarnięte sny, pomięte serca, zziębnięte złości  ...
Tak bez pukania?! 
Kto to może być?! 
O tej porze śnię!

 

To stąd ta chroniczna bezsenność... 

 
 

[staszeko]

Proza poetyczna, a jajo dinozaura wystarczy na jajecznicę dla całej rodziny na tydzień. 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.