Czerń nr 2

[Malkal]

Na plecach niesiesz swój krzyż odwrócony,
Po drodze szatańskim symbolem oznaczonej.
W cieniu stąpasz, choć krokiem donośnym.
Sama wśród ludzi ogromu.

Myślom wciąż żyły podcinasz,
Karmisz chóry aniołów upadłych,
Wielbisz tą nicość, przytulasz do siebie.
Krwią swoją zalać cały świat pragniesz.

Uśmiechasz się gdy nie widzi nikt.
Przecież to nie przystoi,
Rozjaśniać oblicze grymasem mdłym.
Radość i śmiech to nie twój świat.


Niewidzącym wzrokiem omijasz sens.
Bezgłośnie krzyczysz by zauważył Cię ktoś.
Potrącona padasz, nie pragniesz już wstać.
Na łożu z cierni zasypiasz słysząc tylko... Śmiech...
Zegar tyka, odmierzając sekund bieg.
Piętnaście lat, śmieszności szczyt.
Czarny włos, czarny strój
Nocy boisz się
Bredzisz
Zostawcie mnie, zaopiekujcie się mną...

[Mirosław_Serocki]

No dobrze. Jest ładunek emocjonalny, ale to zdecydowanie za mało. Brakuje nie tylko warsztatu, ale podstawowych narzędzi.

[Michał_Zawadowski]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Mówiąc tak na boku, mam nieco inny pogląd na samą ideę ładunku emocjonalnego. Często (nie zawsze) jest on właśnie tym, czego w wierszu nie trzeba. Zbyt często powoduje zaślepienie autora, zniekształca punkt widzenia.

[Mirosław_Serocki]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Mówiąc tak na boku, mam nieco inny pogląd na samą ideę ładunku emocjonalnego. Często (nie zawsze) jest on właśnie tym, czego w wierszu nie trzeba. Zbyt często powoduje zaślepienie autora, zniekształca punkt widzenia.
A jak mam delikatnie powiedzieć, że wiersz jest do kitu i nigdy nie powinien powstać?