Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Obecnie planeta szybko nam się zmienia.

Kierunek dramatycznych zmian los narzuca,

właśnie dzięki temu jawność wychodzi z cienia,

jest prawdą o nas samych, niestety zasmuca.


 

Szanujmy planetę, bo jesteśmy tu gośćmi,

przybyliśmy z daleka, na dłuższe wakacje.

Zostawimy po sobie wspomnienia i kości,

w kolejną podróż wyruszą następne nacje.


 

Wszystkich tutaj gości ten sam los czeka.

W tym przypadku równość zachowana.

Koniec ten sam dla niewolnika, czy Pana,

na sprawiedliwy los, tutaj nikt nie narzeka!

Opublikowano

@Wiesława  Tak, wszyscy umieramy, czy umrzemy.., ale jednak każdy umiera inaczej. Podobno zależy to od tego, jak żyliśmy. To tak jakby życie uczyło nas umierać. A gdy je kochamy, to kochamy i szanujemy również jego miejsce - ziemię. Ważny temat, Wiesławo. Pozdrawiam Cię :)

Opublikowano

@[email protected] Dziękuję Grzesiu i dobrej nocy Ci życzę :-)

@duszka Też tak myślę. Ostatnio wyczytałam w " Rozmowach z Bogiem" że dzień śmierci będzie dla nas najpiękniejszym z dni i że zupełnie niepotrzebnie boimy się tego dnia. Dziękuję za komentarz i ocenę wiersza i pozdrawiam serdecznie :-)

@violetta Masz rację, dokładnie tak jest i dlatego każdy z nas jeśli włoży odrobinę wysiłku by wesprzeć Ziemię na której się znajduje, to efekt będzie z pewnością już widoczny. Pozdrawiam serdecznie i dziękuję za komentarz i ocenę wiersza :-)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Natuskaa

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Buch!    Rach!   Ciach!   Maszyna  Czy strach?   I życie ukryte  Za zasłoną świadomości    Bo czas nie ma  Dla nikogo litości    Gdy pędzi za nieznanym 
    • MRÓWKI część trzecia Zacząłem się zastanawiać nad marnością ludzkiego ciała, ale szybko tego zaniechałem, myśli przekierowałem na inny tor tak adekwatny w mojej obecnej sytuacji. Podświadomie żałowałem, że rozbiłem namiot w tak niebezpiecznym miejscu, lecz teraz było już za późno na skorygowanie tej pozycji.  Mrówki coraz natarczywiej atakowały. W pewnej chwili zobaczyłem, że przez dolną część namiotu w lewym rogu wchodzą masy mrówek jak czująca krew krwiożercza banda małych wampirów.  Zdarzyły przegryźć mocne namiotowe płótno w 10 minut, to co dopiero ze mną będzie, wystarczy im 5 minut aby dokończyć krwiożerczego dzieła. Wtuliłem się w ten jeszcze cały róg namiotu i zdrętwiały ze strachu czekałem na tą straszną powolną śmierć.  Pierwsze mrówki już zaczęły mnie gryźć, opędzałem się jak mogłem najlepiej i wyłem z bólu. Było ich coraz więcej, wnętrze  namiotu zrobiło się czerwone jak zachodzące słońce od ich małych szkarłatnych ciałek. Nagle usłyszałem tuż nad namiotem, ale może się tylko przesłyszałem, warkot silnika, chyba śmigłowca. Wybiegłem z namiotu resztkami sił, cały pogryziony i zobaczyłem drabinkę, która piloci helikoptera zrzucili mi na ratunek. Był to patrol powietrzny strzegący lasów przed pożarami, etc. Chwyciłem się kurczowo drabinki jak tonący brzytwy, to była ostatnia szansa na wybawienie od tych małych potworków. NIe miałem już siły, aby wspiąć się wyżej. Tracąc z bólu przytomność czułem jeszcze, że jestem wciągany do śmigłowca przez pilotów. Tracąc resztki przytomności, usłyszałem jeszcze jak pilot meldował do bazy, że zauważyli na leśnej polanie masę czerwonych mrówek oblegających mały, jednoosobowy zielony namiot i właśnie uratowali turystę pół przytomnego i pogryzionego przez mrówki i zmierzają szybko jak tylko możliwe do najbliższego szpitala. Koniec   P.S. Odpowiadanko napisałem w Grudniu 1976 roku. Kontynuując mrówkowe przygody, następnym razem będzie to trochę inną historyjka zatytułowana: Bitwa Mrówek.
    • Ma Dag: odmawiam, a i wam Doga dam.        
    • Samo zło łzo mas.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...