Zazdrość

[Miriam]

Ach te suche usta,
Splamione ni krwią ni łzami,
Ach te suche usta,
Martwią się dniami i nocami
O żar płomienia gasnący,
Gdzie cichy szept do ucha się rwący,
Zapada się pod swym ciężarem
I tonie, w piachu zagrzebany,
Wraz z czasu uciekaniem.
Tak, to ja zabiłam Ciebie, kochanka ciemnej nocy,
Zanim jeszcze istnienia pociechą zdążyłeś się zauroczyć,
Bo tak zazdrosna o jej prostotę byłam, że nie na jej, a na Twoje się życie rzuciłam,
I grób twój pod mym oknem codziennie na blask księżyca patrzy,
A ty pewnie myślisz, że świat twój wzięłam jako hołd dla faktu rozpaczy,
Nieomylne twe myśli pieszczą mnie wtedy jak oczu twych bierne spojrzenie,
I patrzę w głąb siebie, gdzie źródła materią jest nieustanne cierpienie,
Giń - szepczę - Giń nieobyta poczwaro, która z matki czystej wyszłaś,
Giń i przenigdy już więcej swego serca nie oddaj,
Nie oddaj przenigdy,
Lecz zostaw jako pamiątkę na zgliszczach.

Edytowane 18 Czerwca 2022 przez Miriam (wyświetl historię edycji)