Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Raz włóczyłem się pośród labiryntu pasaży 

W ten wiosenny, rozpustny, wonny od fiołków dzień 

Błądził wzrok gdzieś po lampach, tonął w przesycie zdarzeń

Aż dojrzałem, złapałem - znane drzwi z dawnych śnień 

 

Zaskoczenie niemałe - drzwi mnie wpuścić nie raczą 

Jakby chciały zawalczyć, pójść od zaraz w zawody 

Opór wreszcie zdusiłem, nieomalże już płacząc 

Cel mych tęsknot ujrzałem, rad omijając kłody 

 

Tutaj drugie zdumienie - wokół gorąc, stęchlizna 

Czyżbym dotarł do rzeźni, nie do Edenu wrót? 

Jakiś chłop gadał sprośnie coś o damskich bieliznach 

Inny, w wódki amoku, machnął i... butlę stłukł 

 

Obok tłumek staruszków, chwiejnie pion trzymających 

Tuż przy sali kąciku podjął dyskusji ciąg

Syczą, jęczą do siebie - wnet lica rozmarzone

Brudne rączki zaś liczą rosły banknotów stos 

 

Nagle rozległ się jazgot - zaczął wódz Ich perorę 

Wyklął wszystkich i wszystko - światu splunął wprost w twarz 

Wrogów bractwa porównał z piekieł czarcim upiorem 

Z każdą chwilą nasłuchu w serce wlewał się jad 

 

Otrząsnąwszy się nieco wodą ręce obmyłem 

Głos potworny z mej głowy ani myślał pójść precz 

Lecz ciekawość wciąż rosła - stoi przy mnie osiłek 

Pytam więc najdyskretniej - cóż to, jakiż w tym sens? 

 

On odburknął - Pan nie wie? Toż to bal polityków 

Przecież to są wyścigi - w machinacjach - na czas! 

Wreszcie jasność się stała - raj zdał się bliskim szynku 

Cóż... nie myśląc już wiele, nogi wziąłem za pas! 

Opublikowano

bardzo podoba mi się tytuł, pojęcie 'szemrany' to dzisiaj rzadki rarytas ;)

Reszta przypomina trochę atmosferę i bal/raut z "Nikodema Dyzmy",

ze słynną sałatką, której tutaj trochę mi zabrakło, jako dobrej puenty.

Ale 'czyta się' całkiem nieźle.

Pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Nie ma to jak turkus morza:)
    • @Robert Witold Gorzkowski To będzie dla mnie przyjemność :) Zawsze piszę wiersz na kartce. Pomazana moim myśleniem :) Póżniej czytam z kartki do notesu samsunga. Poprawiam wariactwa i dopiero wklejam. Kartkę z tworzenia mam. Jest Twoja.   Pewno, że z przyjemnością "wezmę" coś Twojego. Tylko daj adres na priv. Dziękuję.  
    • Odeszła, zanim przyszła. Zeszła z mojego istnienia jak światło gasnące za horyzontem, jak oddech, który znika z powietrza. Nie zostawiła blizn - tylko ciszę, której nie można dotknąć. Byliśmy snem, który się nie zaczął, a jednak obudziłem się z jej śladem na policzku. Byliśmy krwią, w której nie zamieszkało żadne serce, a jednak moja nabrała koloru jej subtelności. Całowaliśmy się w języku, którego nikt nie znał. Teraz gryzę litery rozsypane na portalu, kwaśne, jakby alfabet umarł w moich ustach i wziął ze sobą wszystkie możliwe „przepraszam”. Paragon za nadzieję leżał obok - wyglądał jak wspomnienie. Rozstaliśmy się bez słowa. Jakby ktoś przeciął powietrze żyletką i kazał nam iść w przeciwnych kierunkach we wnętrzu tej samej minuty. Milczenie - ostatnie zdanie. Zostały po niej okruchy, z których nie da się złożyć chleba: ciemne pęknięcia w świetle poranka, guziki z koszuli, której nigdy nie miała, zapach, który pachnie jak zbyt późne pytanie - „czy to coś znaczyło?” – wypowiedziane w próżnię. I włos - kasztanowy, zatrzymany w futrynie światła, jakby cień jej nieobecności miał kolor. I niebieski odblask jej oczu w lustrze, który nie był moim spojrzeniem, ale patrzył na mnie z wyrzutem. I cytryna w lodówce - przecięta, sucha, uśmiechnięta krzywo jak stary żart, którego nikt już nie opowiada, ale wszyscy pamiętają śmiech, bo echo bywa głośniejsze niż głos. Kiedyś wydawało mi się, że w jej głosie słyszę „do zobaczenia”, ale echo powtarzało tylko: „nigdy, nigdy, nigdy”. Czuję się jak jezioro, w które wrzucono skałę - a żadna fala nie powstała. Jak skóra, która pamięta dotyk, choć nie było dłoni. Jak Persefona, która nie wróciła na wiosnę - a ziemia zamilkła na zawsze. A ja - z ziarnem granatu rozgniatanym językiem w ustach pełnych żalu. Zegar tyka, ale wskazówki stoją. Czas oddycha – nie rusza się z miejsca. Chwile gonią się nawzajem, a ja - w tym wszystkim – znowu umieram w rozpaczy. Chodzę po pokoju jak niedokończona modlitwa. Moje mysli - jak koty bez właściciela: gryzą, drapią, miauczą w rytmie rozpaczy. Kładę się na podłodze jak porzucona metafora. Ściany są zrobione z jej spojrzenia, a sufity - z tego, czego nie powiedziała. Kochaliśmy się przez skórę duszy, a teraz moja dusza ma wysypkę z małych, czerwonych „gdyby”. I wtedy pękła szklanka. Nie spadła. Po prostu pękła na stole - jakby nie wytrzymała tego wszystkiego za mnie. Zostało mi echo jej oddechu, rozsypane w głowie jak tabletki LSD w kieszeni po końcu świata. A niebo? Cholerne niebo - ciąży nade mną jak zasłona bez gwiazd, zimna, ciężka, nieprzenikniona. Cisza rozdziera czas na strzępy. Migotanie bez światła. I nikt nie odpowiada.
    • @Berenika97 Bereniko. To Twoje komentarze są przepiękne. Dziękuję uśmiechami :):):)     @Alicja_Wysocka Al. Oj, potrafisz, potrafisz :) Ty jestes literacką bestią :)  W najlepszym tego słowa znaczeniu !!! Dziękuję za uroczy komentarz :) Polne słoneczniki Ci kładę u stóp :)     @Annna2 Aniu. Tak jest. Jak drzewo ! Dziękuję Aniu.    
    • @Migrena z tą prostotą to prawda, tak miało być dzięki
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...