Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

RZECZ O CZARNOLESKIM JANIE


Rekomendowane odpowiedzi

Podróżuję na pajęczej nici swoich złudzeń,

Co utkana jest ze światła, które zniknie wkrótce,

Próbuję wnet pochwycić marzenie swoje cudne,

Ale ono ucieka mi wciąż na czasu łódce.

 

Lecz ja pragnę być niczym dąb, co rośnie od wieków,

Jak ten cis prastary, który Henryków ocienia,

Ja pragnę uzyskać skrzydła, być poetą, który

Pod Lipą czarnoleską oddaje się marzeniom.

 

Tak! Tak!! Mój Mości Janie – o Tobie przecież śpiéwam,

Sic! O Twoich to zmaganiach z czarnoleską muzą,

Rzeka czasu i błota pogrzebie me marzenia,

Z Tobą będzie inaczej, już jesteś w panteonie.

 

                                                 Warszawa, 8 maja 2022

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Tak , to prawda Jan Kochanowski jest w panteonie i gdy zyl był świadomy wartości swojej poezji ,, nie leda piórem obdarzony" tak pisal o sobie , bez przechwalania , bez fałszywej skromności.  Myślę, że prawdziwe talenty są rzadkie i to może dobrze ,bo inaczej byśmy się tak nie mieli czym za bardzo zachwycać a i zestawiać się z nimi nie ma większego sensu

Pozdrawiam kredens

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Stary_Kredens Bardzo Ci dziękuję za taką ocenę mojej twórczości (też bez fałszywej skromności uważam, że przynajmniej niektóre moje utwory są bardzo udane). Różnica między mną a Kochanowskim jest choćby taka, że moich utworów nikt nie chce nawet opublikować. Pewnie, że ho ho, zestawiać się z Gigantem poezji nie ma większego sensu. A w ogóle to wtedy wydawanie poezji miało jakiś cel, było sporo chętnych, a dziś... dno, Panie, syf i mogiła! Nawet jeśli chcą wydać wiersze, to każą sobie za to płacić - to się mija z celem moim zdaniem. Pozdrawiam.

Edytowane przez michal1975-a (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Domysły Monika A czego tu się bać? Krytyki? Przecież bażanty, oprócz swoich kolorów mają coś z gołębia, co kamuflują, ale niekoniecznie przed czaplami -:)) Pozdro!
    • @Robert Wochna boję się napisać co mi po myśli chodzi choć mnie korci ... Zapamiętam ten wiersz z pewnością

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @zielarz piękne.... Wzruszające i piękne 
    • Wyliczanka jak wytłaczanka  dwadzieścia różnych skorupek jajek jednym w okno młynarza celnie rzucę, co mąki od piachu odróżnić nie umie.    Pięć dam kotom na pożarcie, ich szarą sierść rozjaśnie. Siódme w komin rzucę, sądzą obrus babie zapaskudzę.   Dwa kolejne na patelni rozbiję,  złość w apetyt niech mi się wbiję. Tym młodzieńcom, co pod oknem tak się śmieją  kogiel - mogiel z cukrem sporządze.   Resztę na później zostawię, bo mnie to wyliczanie ...   Zmęczyło okropnie.
    • Gdy dąb koronę liśćmi trwoni,   czas, jak żebrak, po niebie kroczy - W sękach pnia płacz wieków się gości, a kręgi w rdzeniu to milczących ojców oczy.   Rzeka, co głazom pieśń odmawia, nocą do zimnych trumien płynie - Niesie kurz gwiazd, łzy mgieł porannych, A w swym sercu wiecznie już ginie.     Człowiek - iskra, co w pyle drży,   w szkle godzin twarz próchnem znaczy.   Lecz wiatr mu szepcze: „Twój dom nie stoi - W korzeniach burz i w piołunie rozpaczy”.     Gdy księżyc krew zastygłą sączy,   świt rozcina czarny całun dni…   Prawda nie w tym, co trwa, lecz w tym, co pęka,   gdzie wieczność z chwilą dzieli rdza.     A wiatr ziarna w ziemię chowa,   gdzie śmierć i życie dzieli chwila - Każdy upadek to nowa pieśń,   Co z martwych liści wiosnę wyrywa.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...