Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

kasztan stary taki liściasty ogromniasty przy oknie co stoi nikogo się nie boi


Rekomendowane odpowiedzi

 

kasztan stary taki liściasty ogromniasty

przy oknie co stoi nikogo się nie boi

powiedział mi tyle - zamknij okno!

klamkę docisnąłem okno zamknąłem

z ulgą odetchnąłem przez szybę patrzałem

a tu chmury się jakoś groźne zrobiły 

pociemniały  pomarszczyły

wiatr na chwilę zamilkł w zdumieniu

ptak co świergotał teraz się gdzieś schował

ni z tego ni z owego ryknęły niebiosa

obłoki błyskać piorunami zaczęły

strugi deszczu z nieba leją się obficie

w okna walą me uszy katują

mówią - otwórz nam drzwi prosimy

i grożą - jak nie otworzysz sami się wprosimy 

wiatr z ukrycia wyskoczył szaleje

do domu się przez drzwi i komin wciska

podmuchy bez skruchy walą do okna

też krzyczą - my chcemy do środka

strwożyłem się wiatru i deszczu błaganiem

starego drzewa się zapytałem

kasztan stary taki liściasty ogromniasty

przy oknie co stoi nikogo się nie boi

liśćmi zaszeleścił gałęziami coś tam pomamrotał

niewiele zrozumiałem jedno zapamiętałem 

- okno otwórz na oścież na maksa

i uwierz mi nie będzie z tego kraksa

tak zrobiłem okno otworzyłem

na oścież na maksa bo nie będzie z tego kraksa

słowik przyfrunął przykucnął odfrunął

chmury trochę pomruczały i płakać przestały

wiatr gdzieś się schował już nie lamentował

słońce resztkę obłoków gdzieś przegoniło

mój domek stare drzewo ciepłem otuliło

ptaszki znów radośnie śpiewają

za nic sobie groźne chmury i wiatr mają

kasztan stary taki liściasty ogromniasty

przy oknie co stoi nikogo się nie boi

 

 

 

 

Edytowane przez Krzysztof2022 (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Stary_Kredens Kasztan symbolizuje życie człowieka, rodzi się z nim i– jak wierzono – wraz z nim umiera. Wierny człowiekowi!. W średniowieczu kasztanom przypisywano niezwykłe właściwości metafizyczne i używano ich jako amuletów chroniących przed złymi siłami.

Pozdrawiam

Edytowane przez Krzysztof2022 (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Olgierd Jaksztas Dziękuję za dobre słowo.

Pozdrawiam

@DagZ głębi korzeni jesienią obdarowuje nas pieknie lśniacymi kasztanami, które szczodrze rozsypuje wokoło.

Co niektórzy chyba z nas mają w sobie te wspomnienia.

Pozdrawiam\  

Edytowane przez Krzysztof2022 (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Domysły Monika A czego tu się bać? Krytyki? Przecież bażanty, oprócz swoich kolorów mają coś z gołębia, co kamuflują, ale niekoniecznie przed czaplami -:)) Pozdro!
    • @Robert Wochna boję się napisać co mi po myśli chodzi choć mnie korci ... Zapamiętam ten wiersz z pewnością

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @zielarz piękne.... Wzruszające i piękne 
    • Wyliczanka jak wytłaczanka  dwadzieścia różnych skorupek jajek jednym w okno młynarza celnie rzucę, co mąki od piachu odróżnić nie umie.    Pięć dam kotom na pożarcie, ich szarą sierść rozjaśnie. Siódme w komin rzucę, sądzą obrus babie zapaskudzę.   Dwa kolejne na patelni rozbiję,  złość w apetyt niech mi się wbiję. Tym młodzieńcom, co pod oknem tak się śmieją  kogiel - mogiel z cukrem sporządze.   Resztę na później zostawię, bo mnie to wyliczanie ...   Zmęczyło okropnie.
    • Gdy dąb koronę liśćmi trwoni,   czas, jak żebrak, po niebie kroczy - W sękach pnia płacz wieków się gości, a kręgi w rdzeniu to milczących ojców oczy.   Rzeka, co głazom pieśń odmawia, nocą do zimnych trumien płynie - Niesie kurz gwiazd, łzy mgieł porannych, A w swym sercu wiecznie już ginie.     Człowiek - iskra, co w pyle drży,   w szkle godzin twarz próchnem znaczy.   Lecz wiatr mu szepcze: „Twój dom nie stoi - W korzeniach burz i w piołunie rozpaczy”.     Gdy księżyc krew zastygłą sączy,   świt rozcina czarny całun dni…   Prawda nie w tym, co trwa, lecz w tym, co pęka,   gdzie wieczność z chwilą dzieli rdza.     A wiatr ziarna w ziemię chowa,   gdzie śmierć i życie dzieli chwila - Każdy upadek to nowa pieśń,   Co z martwych liści wiosnę wyrywa.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...