fontu tan – Norwida dumanie pośmiertne

[Messalin_Nagietka]

jeśliś w okruchy światła, trwasz choć w części jednej,
wędrowcem zowiąc cień, co wiąże dróg fundament,
pozwól, że w świecy ogień przyodzieję ziemię
i wierszem wyjdę w życie jak z myśli atrament
dojrzewa blaskiem ranka, rozpruwając z krasą
chmur zstęp północnej straży, trzymającej fason,

tegoż jest wart poeta, by imię w cokole
ryły wiatrem drzew suknie, trąc w szczelnej pomroce,
choć świeca nie dogasa, blask jak róża kole,
od grudy nie odciągną czarodziejskie moce,
bo ziemia to cyrograf zapisany ciałem,
interesem zadusznym na nieboską chwałę,

jeśliś więc w światła cząstce zanurzony w piśmie,
wędrujesz cienia mazą w słowotwórczym pląsie,
bacz na błękitu dale, czy się z nich nie ciśnie
deszczu powab dziewczęcy, bracie, przed nim broń się
i obyś z iskry nie prysł w powodzi – w piórze
miej głos nim grobu twego nie pokryją róże.

[Marek Paprocki]

wierszem wyjść w życie to dobry pomysł aczkolwiek bardzo trudny do zrealizowania.Domyślam się Messalinie,że chodzi ci o to aby język giętki powiedział wszystko co pomyśli głowa...Pozdrawiam i na ogień świecy bym uważał.