Skała

[Jan Bogumił Antonik]

Postawiłeś mnie Panie na skale
Samotnej wśród wód oceanu
One płyną ja stercze wytrwale
Żadne chwilę na dłużej nie staną 
Skała tkwi a morze przepływa 
Z hukiem fal co głuszy rozumy
Nigdy nie wiesz co horyzont skrywa
Lecz tu nikt nie zarzuci cumy
Samotna skała, ja i morska woda
Co siecze me stopy boleśnie
Tak będzie trwała jak cała przyroda
Morze zaś głaszcze mnie we śnie 
I nie chce porwać w żadne głębiny 
Pociągnąć w nieznane odmęty
Stoję na skalę poezją siny
A morze głaszcze me pięty 

 

Lublin, 1 kwietnia 2022

 

Tutaj link do mojego postu na Fb gdzie opublikowałem ten utwór:

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[JWF]

ładnie

[Jan Bogumił Antonik]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Chętnie oprócz opinii posłucham też różnych interpretacji

[Ana]

@Jan Bogumił Antonik skała kojarzy mi się z opoką, ale też czymś, co może być swoistym więzieniem, a tym bardziej samotna na oceanie. Dostrzegam tutaj alienację i żal pl. do "Pana" za taki stan rzeczy. Moja - w wielkim skrócie - interpretacja treści. Pozdrawiam :)