Utracjuszka

[Dekaos Dondi]

Był sobie wyraz↔utracjuszka,

lecz żaden prorok nie przypuszczał,

nie przewidział nawet w snach,

że skończy ów wyraz właśnie tak.

 

A wszystko przez to, że był przydługi

Zajmował teren.

Terenu wiele.

Zaczęto go skracać coraz śmielej

 

*

najpierw urwano jemu→u

bo po co początek taki tu

 

zaś oderwano chyże↔te

choć wcale urwane nie chciał mieć

 

następnie wzięto się za↔er

które pogryzło ich nawet gdzieś

 

później odcięto biedne↔a

choć↔ce nie chciało kumpla dać

więc oderwano je razem z↔a

 

–– Nie wszystko bierzmy. Zostawmy mu chociaż tyle.

–– Durnyś! Chcemy więcej. Zjemy chętnie. Zajarz chwilę.

–– Rację masz wodzu. Niewątpliwie.

–– To nie abstrakcja. I słuszna. Zaspokoi nas juszka.

 

*

Jednak juszki nie zdołali zjeść.

Sparzyli się bardzo i poszli precz.

Wróciło→u

oraz→te

za chwilę→er

a także→a, razem z→ce