Historia edycji

Moja wina   W światłach reflektorów unoszę się w gorzkim zapachu. Zmarzły od wyrzutów sumienia, nie mogę puścić się ścian.   Pokryty bliznami społecznymi, przyjmuję prosto do krwioobiegu niemoralny fiolet, błękit, wszystkie zrywy, które zbliżają mnie do upadłego Edenu.   Niemoralne odcienie zatrzymują czas, by podłożyć mi nogę, nadpisują grzechy obcością ciemnych ulic. Gdy próbuję zreinterpretować samotność, odwracają wzrok i głośno śpiewają: „Powinieneś starać się mocniej, by zostać zauważonym”.   Leżąc w ciemności z ziemią w paznokciach, porywczy wiatr paraliżuje niewystarczające tkanki. Fragmenty roztrzaskanej butelki kaleczą winne uda. Natrętne myśli pogłębiają łysinę na głowie o kolejny stopień do piekła. A nadjeżdżające auto wreszcie mnie dostrzega — i łamie skazane kości.

@Berenika97 Bardzo dziękuję za Twoją serdeczny i głęboki komentarz.  

@Somalija Włodzimierz staje się naukowcem jak ty:)

@Leszczym @Czarek Płatak @sisy89 @Kwiatuszek @lena2_ @mariusz ziółkowski @viola arvensis @Łukasz Wiesław Jasiński             Dziękuję bardzo czytającym za ślad w okienku wiersza.      

@Nata_Kruk   wysłałaś i doszło !   adresat przeczytał z zainteresowaniem.   świetnie to rozpracowałaś.   dziękuję Nata.