Dzwon wizjoner

[Dawid Rzeszutek]

Dzwon wizjoner

 

Rozerwany dzwon granatem sumienia

Jak lichwiarz otwierający swe nagie serce

Brzmieniem dociera do duszy ów cienia

W najdalsze mroku moje nieświęte korce

 

Tam jak w maku główce tysiące galaktyk

Tysiące głów na rzeź wysłanych listownie

W dźwiękach jego upadam jak agnostyk

Na kolana i modlę się szczerze i sprawnie

 

Już serce pęknięte, tak jak i święta głowa

Dziury od wibracji śmierci mnie powlekają

Z gwiezdnej aury została czarna i kakaowa

A pająki do melodii requiem dzieło tkają

 

Za dzień lub dwa powstanie miejsce azylu

Pająki wiedzą jakie zadanie jest ich dzisiaj

Wiedzą że wrogów jest pełno, wiedzą ilu

Bezpieczna jest tylko śmierć i rozbicie jaj

 

Bez serca liczę nuty na powiekach łzawych

Nie czuje zapachu żony we wspomnieniach

Nie doznam u boskich sług żadnej wrzawy

Bo duchowo kosmos mnie wciąż odmienia

 

Noc i grób - cały cmentarz nagich grobów

Ów tęczami polerowany zmartwychwstania

To zrujnowana kaplica ów miasta Grzybów

To miejsce pierwszego ludzkiego powstania

 

Wichry tarmoszą różane ogrody szarą aurą

Echa dzwonu dotarły też do małej wioski

Gdzie niedziela straszy śmiercią i też karą

Gdzie prześladowane są poważne wnioski

 

Brzmienie umierającego dzwonu wyszydzają

Koneserzy smaku wybitnie dziś wykwintnego

Jedyne co znają to życie, a śmierć odradzają

I zepsutą od grzechu duszę dnia pamiętnego

 

Czuję, że wieczność budzi po drugiej stronie

Gdzie zło nie istnieje z przyczyn technicznych

Tam wszyscy znają się jak czarne dzikie konie

Jak owe światła przeplatane latarni ulicznych

 

I nieszczęście przywarło jako rozrywka tutaj

Zło którego tam nie ma staje się przynętą

To prawda jest odwrotności, prawa jak kraj

Tłumaczona wariactwem i wolą ów przeklętą

 

To wynika z rozdartego serca - dzwonu ducha

Liryka przepasana zdobieniami alchemicznymi

Szczypta prawdy po której tańczy stara kostucha

Nabita działaniami niezbyt dziś tragikomicznym

Edytowane 23 Lutego 2022 przez Dawid Rzeszutek (wyświetl historię edycji)