Ptak

[Ewa Biały]

             Ptak

Ptak, co siada na gałęzi

wpatrując się  w skorupę drzewa.

Wciąż wolny, nigdy na uwięzi,

kiedy chce wówczas śpiewa.

 

Złączony pięknie z krajobrazem

pnie się wciąż prosto do góry,

na jasnym tle z niebieskim obrazem

dotyka piórkami chmury.

 

Skrzydła rozpina jak zamki

i wzbija się coraz wyżej

mija obłoki, firanki

i jest coraz bliżej.

 

Patrzysz, już jest na drzewie

skrzydełka odpoczynek mają

zanurza się w swoim śpiewie

a liście rytmicznie mu grają.

:)

[Ewa Biały]

@Marcin_ Dziękuję bardzo za miłą opinię. Pierwszy nie jest to prawda, nazbierało ich się troszeczkę w moich zbiorach. Pozdrawiam

 

[Ewa Biały]

@Marcin_Oczywiście poźniej jeszcze postaram się wrzucić trochę literek ubranych w wyrazy:)

[[email protected]]

@Ewa Biały My ludzie ptaki,
                       nad nimi się nachyl.
                       Giną wciąż wokoło,
                       w domu ornitolog.

Pozdrawiam Ewo.

[Ewa Biały]

@[email protected] pozdrawiam

 

[A-typowa-b]

@Ewa Biały fajnie wyszło :)

[Ewa Biały]

@A-typowa-b to się cieszę jutro dodam coś innego. Pozdrawiam:)

[Wiesław J.K.]

@Ewa Biały

rymowanka na debiut, no i dobrze, zaczynałem swoją twórczość, że tak rzeknę, od wierszy rymowanych
wszystko się z czasem zmienia, u mnie jak we "wszystko" 

 

pozdr. 

[Ewa Biały]

@WiesławJK Witam, ogólnie lubię rymy. Pozdrawiam

 

Piękno

 

Cieszę się tym, co mam

jest tego bardzo wiele.

Miłość i głębię drugiemu dam

pomodlę się w kościele.

 

Doświadczam wiele cudów w życiu mym

mam, trzymam je za ręce.

Czasem malutkie, jak lekki dym,

lecz niosę je w podzięce.

 

Jest to cudowne, co daje Pan

każdego dnia przepiękny plan

w nim barwne chwile wpisane

to wszystko właśnie mi jest dane.

 

Głaskam to, co dzień z rana

podążając drogą Pana.

Pielęgnując, by to trwało

owoc piękna wydawało.

 

Maleńki gest, co barwy światła przybiera

włożony w stronic teks

wartość do tego dobiera,

gdy otwarty i czytany jest.

 

Świat, to cudowne chwile, sekundy,

lecz znikną, jak łzy kropelka

pozostanie na końcu rundy

niedomknięta, błyszcząca muszelka.

 

We wnętrzu jej słychać głos

tak wyraźnie echo odbija,

coś tam dźwięczy, może ktoś

słychać, że jest że żyje.

 

Piękno jest, dziękuję dziś

za każdy jego fragment

przytulam, jak puchaty miś

budując życia fundament.

 

Maleńki drobiazg, tu zostaję

patrzę i trzymam w dłoni skarb.

Cieszę się, że drobiazg buduję

dzieląc z innymi piękny dar.

 

I to jest piękne, mały krok,

a czyni wiele dobra

uzdrawia duszę, wyostrza wzrok

i tworzy drogę jak zebra,

 

Patrząc na cudny mój świat,

dotykam, przecież tak wiele

choć ma on w sobie wiele wad

codziennie i w niedzielę.

 

Taki maleńki mój świat,

a tak dużo się dzieje.

Kwitnie, co dzień jak kwiat,

szumi, jak leśne knieje.

 

Czasem jest trudno, ciężki łan,

lecz tylko na momencik,

bo w drodze idzie Pan

i trzyma mój fundamencik.

 

Mówi mi, co i jak,

aby nie zgubić tej drogi.

Śpiewa, idź właśnie tak

wartością bogaty, a w zło ubogi.

 

Koloruj swój kolejny krok,

by inni brali te barwy,

aby dzień, miesiąc, rok

dawał im szerokie kokardy.

 

Gdy je rozwiną w życiu swym

twe imię zapisało

tak, jakieś słowo, może rym

w serduszku drugim pozostało.