Pierwsza nie odejdzie, obiecała

[marta 50]

Mówili, że przejść nie da się.
Przeszła. Uśmiech powrócił, 
jeszcze bardziej odwzajemniał.    

 

Miała ciężko, karmiła 
suchym chlebem, łzami 
spojrzenia wygłodniałe.

 

W albumie kolorowe papierki 
po cukierkach. Święte obrazy
na ścianie. Po nich cienie,    

 

a do nich, jeszcze kilka kroków.
Choć trudno, po schodach targać torby, 
trzyma wytrwale w garści powietrze.  

 

Wymyślając zakończenie boi się,
czy jej kot śpiący na parapecie       
zamruczy pod dłonią, kiedy ona 

 

odjedzie w trumnie.
 

[Sylwester_Lasota]

Świetny wiersz. Jedyne co bym zmienił, to ten ostatni wers. Mówiąc szczerze, myślę, że wystarczyłoby tam po prostu odejdzie, a to dlatego, że odjedzie w trumnie wydaje mi się zbyt dopowiedziane i zbytnio narzucające.

 

Pozdrawiam