Wianki

[A-typowa-b]

Smutno mi Panie, choć dziatwa

wesoła. Za oknem śnieg biały,

 łza kochliwie tłoczona.

 

Nieco dalej.

 

Skrajem wąskiej drożyny, 

biegną mroźne wspomnienia.

Ulotne na gęstym wietrze,

oddają ptakom kilka 

 westchnień.

 

Tak więc.

 

Szybują w szklanej zimie,

zwartych z sobą spraw.

Nikt już nie pyta

o tą dziewczynę, która przy 

lufciku dalej trwa.

 

Ach...

 

Realności tego świata,

mirażu złoty, smutku i tęsknoto.

Wyplecione z was wianki

wypuszczę na wodzie wiosną.

 

autor wiersza: a-b

Edytowane 6 Listopada 2022 przez A-typowa-b (wyświetl historię edycji)

[Krzysic4 czarno bialym]

Zimowo i smutno 

[Waldemar_Talar_Talar]

Witam -  zacny wiersz  - mimo zima ciepły - 

                                                                                  Pozdr.

[A-typowa-b]

@M do K a no smutno, cieszę się że wpadłeś.

@Waldemar_Talar_Talar lubię kiedy mnie odwiedzasz.

[A-typowa-b]

@Michał_78 w tak nostalgicznej atmosferze tego wiersza, aż się uśmiechnęłam. Pozdrawiam ciepło.

@Gosława miło mi że poświęciłaś dla mnie czas, wiem że z wygospodarowaniem go bywa ciężko, szczególnie kobietom. Pozdrawiam serdecznie.

@Moondog cześć i pozdrawiam ;)

@Łukasz Jasiński tu też Cię pozdrawiam :)

@akowalczyk pozdrawiam, widzę :) Cię.

Edytowane 6 Listopada 2022 przez A-typowa-b (wyświetl historię edycji)

[[email protected]]

@A-typowa-b Wianki puszczamy w noc Kupały,
                            pary do lasu - po co... biegały?