(... tak, Owak)

[Natuskaa]

Przywlókł się taki do opowiastki. „Owak” go nazwałam. Niech się cieszy, zyskał miano. W imię własnego imienia przeszedł krok i zatrzymał się oceniając sytuację. Myślał, że ma dwa talary, został mu zaledwie jeden. Teraz bardziej dba o ten, który jest od zawsze jego.

 

Nie kradnij – mówiła mu matka, ojciec mu mówił, mówiły mu jasne usta. On wolał te ciemne, bo ciemne mówią głośniej, ciemne rozkładają krucze skrzydła, jakby tworzyły tarczę ochronną przed głupotą małości i przed miernością. W końcu zabrał Owak, co nie było jego. Bez zastanowienia włożył do kieszeni, obrócił twarz w przeciwną stronę, uśmiechnął się do siebie, zaprzyjaźnił widocznie z wielkim cieniem, bo chodził po piwnicach, zaglądał do komórek licząc na ... warzywa, owoce... owoce, warzywa...

Jego życie z odczynem kwaśnym nie było jednak tak strawne, jak chciał żeby było. Zdecydowanie ciążyły mu eskapady po schodach: góra-dół-dół... zimne ściany, słabe światło żarówki, głuchy krzyk, którego pomimo nasłuchiwania... pomimo... ciążył mu ten skradziony talar... zawinięty w czarny puch... ciążył mu jakiś w środku krzyk.

Nie kradnij... pewnego dnia usłyszał nieoczekiwanie znany z dawna głos... nie kradnij... gdy dotykał rączki od dziecięcej hulajnogi... nie kradnij. Zwątpił, a w odpowiedzi na jego zwątpienie skrzywiły się ciemne usta, ciemne usta były niezadowolone, były wręcz złe... te ciemne, ogromne usta... one już nie chciały tylko... warzyw, owoców... owoców, warzyw... zrozumiał to Owak, wnet rzucił talarem o betonową wylewkę i wybiegł z komórki nie dewastując dziecięcego marzenia... biegł po schodach w górę, w górę... po schodach, w górę po schodach... biegnie do dziś, za własnym talarem... nie kradnij, nie... nie kradnij... a jasne usta uśmiechają się szeroko.