Luna Park

[Lidia Maria Concertina]

Wtulam się we wszechświat. 
Przedsenna myśl tłucze o podłogę.

Nigdy nie płaczę do poduszki - to ona płacze we mnie. 

 

... Słoneczne popołudnie, otłuszczonym ciałem wlekę się smętnie przez pobocza geografii wioząc mapy nieodkrytych kontynentów, 
w kieszeniach - paziowie i książęta, święte ikony i damy z burlesek, oceany, w których tonie ludzki Ganges... 

 

Co czyni piękniejszą?
Ludzkie nasienie czy wściekłość?
Nawet Bóg ma wspomnienia, do których nie chce wracać.
Być może dla Niego jest to chwila .... naszego gatunku.?
Być może dlatego tak wielu lubi się stwarzać "we własnym zakresie"?

Otwórz mi! Boże! Może wtedy nie przemarznę, kto wie - może nawet zapuszczę korzenie? 

Adam i Ewa w ogrodzie kalistenicznej pokuty, różane toffii, pyton z melasy, huśtawki z szafranu, zdjęcia znad dzieciństwa, liczby ze starości ... 
W jakie ramki się włożyć?! 
Wokół już tylko gadające piksele. 

W głowie ... cienisty konfesjonał, mak, groch i przędza. 

Niech sobie poklęczą. 

 

Nie wiem, co zrobić: pozostać w niejasności? Czy iluminować tę moją studnię? 

Skaczę. "Na główkę."

Na dnie.

Błysk nocy, atomy wystudzonych uczuć, fotoplastykony gorejących dramatów, koloidalne obłędy. 

Ptasznik na czole. 

Ziewam. 

[JWF]

@Lidia Maria Concertina fajne, końcówka zaskakująca :)