przy ognisku moich panów

[Adriana]

przy ognisku moich panów

 

w puszczy łaknących ciemnych świerków

ciepłem i wrzeniem panów nad lasem strzegących

tańczyłam przy ognisku cudzych marzeń

wypełnionym masą nie znanych mi dotyków rąk

tańczyłam w biel nie swych koronek odziana

materiałów zatopionych w smutkach i żalach

tańczyłam tak roztropnie z krwią na rękach 

spływającą z czerwieni gracją w dół

zrobiłam w przód dwa kroki nowe

zgrabnie delikatnie 

wyszłam za linie brzegu nie przypadkiem

w stronę ciepła panów nad lasem strzegących

i o jednego człowieka mniej się przepowiednia zbliża 

jego własną zamordowaną klęską narcystyczną

rolą boskich wód ukazaną chociaż nie biblijną

 

i zapytasz się po co oni wszyscy tu przyszli 

z twarzami zakrytymi zakłamaną wiedzą

by popatrzeć zerknąć złamać wypatroszyć

ludzkiej krwi czystością przywołani

rozprzestrzeniającej się po trawach 

tak markotnie spływającej ciepłej

kiedyś cieplutko pulsującej

dziś sekunda po sekundzie

coraz bardziej schnącej

w puszczy łaknących ciemnych świerków

 

bo przepowiednia jednego człowieka mniej jest tuż tuż

i nie ma komu tańczyć moim panom już

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.