Gdy ciemno w kościele

[Dawid Rzeszutek]

Gdy ciemno w kościele

 

Krzyczą już tu nawet ciemne mewy
Ku otchłaniom tym ziemi i ku niebu
Bo człowiek wybrał ów szlak lewy
Nie oddaje dziś juz pokłonów chlebu

 

Ostatnia modlitwa i też u Boga cisza
Kanarki cwierkaja i budzą tu urojenia
Ze w życiu już demon zbyt namieszał
Ze aniol miłość tą boską przecenia

 

A kto winić będzie proste zwierzęta
Kto zapali gwiazdę jak tą pochodnię 
By dama natura napotkana i przejęta
Ratowała ludzkość mocno i godnie

 

Ostatnie śpiewy umilkły jak i ogniska
Nie skwierczy juz grzech sumienia
Bo je wyrwała gwardia szmat pobliska
Co świat święty w kurewstwo zamienia

 

Cisza miła to Bogu wielki odpoczynek
Ale brudasy ziemię biorą w paszcze
Odpalają znowu w auschwitzu kominek
Rzucają niewinność w mroku haszcze

 

Gownem zadławią się jak hitler trucizna
Jeśli tylko wieść dosięgnie złotego raju
I upadły świat przeklęty bólu wtem zazna
Wrócą do piekła a nie do ojczystego kraju

 

Już kruki czekają na padliny wyziewy
Na zwyrodnienie i pieczęć przeklecia 
By uzdrowic ziemię jak śpiew mewy
By zobaczyć powrót świętego dziecięcia

 

Cisza zabiła ostatniego żywota banitę 

Chrystus oczekuje raportów mas

Oczekuje na wieszcza starego kosmitę 

Gdy do melodii prawa gra już tylko czas

 

 

Autor: Dawid Rzeszutek