Umarła twarz

[Arsis]

Powiedz mi, powiedz, zjawo, tajemnico…  Wchłania mnie półmrok pustego pokoju, głęboki fotel…

 

Ogromna twarz księżyca wypełnia szczelnie witraże okna…

 

… szepty, ciągłe szepty w mojej głowie, ktoś wciąż do mnie mówi poruszając sinymi wargami…

 

Na podłodze ― srebrna powłoka, akceleracja cząstek…

 

Ktoś, wciąż mówi, namawia, ostrzega…

 

Testy nuklearne…

Nowotwory,

malformacje…

 

Humphrey Bogart, John Wayne, Gary Cooper, Pedro Armendáriz, Agnes Moorehead, Dick Powell,

Susan Hayward…

 

… migracje zrakowaciałych komórek…

Szarozielone stepy, szare pustynie,

pożółkłe plakaty, czasopisma, gazety…

 

Lata 50., 60. XX wieku…

 

Rozbryźnięty mózg Kennedy’ego na oparciu samochodowej tapicerki…

 

… noc miażdży moje skronie,

pulsujący ból przenika ciało…

 

W radiowym głośniku głosy, wciąż głosy…

 

Kurz i pajęczyny,

falujące zasłony...

 

… szepty przeszywające czaszkę…

 

Głos umarłej niedawno mojej matki, a może umarłego ojca, który się czegoś dopomina, a zapomniał za życia…

 

Westchnienia,

płacze,

lamenty…

 

… zakurzone archiwum…

 

Fioletowe stemple: ściśle tajne, niejawne…

 

… układające się w pajęcze wzory zacieki na ścianach, suficie…

 

Na balkonie:

Martin

Luter King…

 

Napromieniowane Las Vegas…

 

… tajemnica

Przełęczy

Diatłowa

― historia bez końca…

 

W lustrze

stojącego trema

― widma umarłych…  

 

… w lustrze ― moja ― umarła twarz…

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2021-12-29)

 

 

 

 

Edytowane 29 Grudnia 2021 przez Arsis (wyświetl historię edycji)

[Waldemar_Talar_Talar]

Witam - trudne pisanie ale warte przeczytania - 

                                                                                      Pozdr.