Omnis moriar

[Lidia Maria Concertina]

Czy to aż taka życiowa rozwaga, by oddychać własnym tlenem

By przygniatającego uziemienia nie katapultować poniżeniem?

 

Możesz sobie egzystować obok mnie całkiem prostopadle, paralelnie i graniaście
Bo nigdy nie układam się w sensową całość
Nawet, gdy z upokorzenia turlam się po ścianach, nazywam ten stan: "doskonałość"

 

Odwlecz codzienność w czasie
Rozhuśtaj płonące lampiony
Bądź miły i przypadkowy
Jak ... szafa na żetony, co nigdy nie gra melodii, jakiej żądają  szafarze
(Nie, nie nosimy zegarków, więc czas nam ... nie pokaże)

 

Legitymacja i czajnik i pamięciowy portret na stole, petunie i drobne nieszczęścia ... jak czarne oka w rosole
Jutro już będzie za mną. Gdy tylko je przeżyję.
Wczoraj, pełne nadziei, rzuca mi się na szyję

 

Na szyi szal o ciężarze miedzi i wrzeszczę bierną ciszą
Do kogo?
Nikogo, niewielu.

Tlen, owszem, mój:
NIE ŻYJE... 

 

[Gość Franek K]

Masz ten dar snucia poetyckich opowieści.

Szafarze, czy raczej w tym wypadku "szafiarze:? Ci co szafują, czy ci co chcą czegoś od szafy?