…coś

[Skorpion]

Coś niecierpliwi się we mnie,

i nie ogarniam. W rozległy las idę,

on obejmie. Pytam wiersz

dlaczego już nie przechodzi przeze mnie?
 

Słyszę drzewo, coś większego

niż mój słuch. O sile woli, dotykaniu pierwotnych tajemnic, aż chłód od korzeni idzie przez rdzeń. I zawiązki prześwitu. Przysiadł ptak, trzeci, następny. I gęsto

od piór.

A nic gwiazd nie płoszy. Wiewióra

nagły sus z katalpy w gęstą ciszę. 

Ona powoli ścieli we mnie gniazdo. Pęknięcie na murze, prawie jak ulga.

Coś szczerze śmieje się we mnie.
Uspokaja prawdziwie.

Edytowane 6 Grudnia 2021 przez Skorpion (wyświetl historię edycji)