Zgłoś

@Jacek_Suchowicz ... dziękuję za strofkę...:)   @violetta ... palemki..?..:) może.. niektóre są.. jak palemki...   @Deonix_ ... kontakt z naturą i.. tzw. sztuką, zawsze jest terapeutyczny, z tym się zgodzę.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

... to, co opisałaś w komentarzu i zdanie zacytowane, to chyba dwie różne sprawy, mowa o toksyczności.. ale ok. Czytelnik ma swoje czytanie. To nie tyle.. zamartwianie się, czy... a bardziej.. niepewność siebie samej, czy dobrze, że w ogóle.. podlewam te.. kwiatki.. bo ktoś może mieć to peelce za złe. W każdym razie, dziękuję Ci bardzo za interesujący komentarz.   Pozdrawiam Was serdecznie.  

słońce nie zawsze jest wierne często za chmurą się chowa oddech po życie wciąż biegnie ranek dzień zacznie od nowa  :))

@Nata_Kruk to to AI może I już jest po trosze obecnie panaceum na plagę samotności... nawet się nie obejrzymy jak będziemy siedzieć w tym wszystkim wespół-zespół znużeni po uszy: od prania, jajecznicy po trenera biegania 

Przechodząc wśród ciemnobrązowych drzew niosłaś koszyk, a w nim marzenia.   W skromnym płaszczu, z czerwonym kapturem, jak kat z ostrzem na pragnienia   Stawiałaś kroki pomiędzy pniami okorowanymi ze wszelkich złudzeń,   Ukazując nagość serc, lubieżnie spoglądających na stare chwile z przeróżnymi pociechami   Ujmowało mnie to ciepło, a z koszyka ładnie pachniało świeżo zebranymi borowikami, maślakami, kurkami, z dna wystawał prawdziwek.   Twoje bezgłośne kroki po leśnej ściółce w lekko wilgotnej atmosferze zamglonych obrazów gałęzi, kretowin, wystających korzeni, gdzie ..   Tu i ówdzie przebiegały niewidoczne za zasłoną nieokreślonej pory zgłodniałe istoty leśne, dając kłusa z lewej do prawej, - jakby niewyraźne myśli przez otępiały umysł.   Stanąłem wtedy przed tobą, a gdy podniosłaś głowę, unosząc kosz przed swoją piersią spojrzałem twoje w oczy, by zobaczyć pewną osobliwość,   Pewne wijące się wśród mijających dni drobne chwile, okryte chitynowym płaszczem niewiedzy i nieświadomości,   Ociekające błyszczącym śluzem, pomarszczone, długie, wyboiste wgryzające się wgłąb ciemnych zakamarków serca próby porozumienia się z tym, co niezrozumiałe   I spojrzałem znów na, to co dzierżysz w dłoni ten kosz mar, by zrozumieć, że to, co zebrałaś jest plonem twoich oczu,   by zrozumieć jak bardzo pragnę się przebudzić całe życie śniąc o poranku  

Mamy podobnie, mnie kusi zabrać te palemki.