Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Gość Franek K
Opublikowano (edytowane)

Pozwól mi w mroku z ust swoich czytać,

Niechaj drżą wargi twoje w ciemności.

Chcę cię smakować dotykiem dzisiaj,

Rozchyl przede mną drzwi kobiecości.

 

Zdradź moim palcom swoje sekrety

Mocno skrywane przed światłem w głębi.

Obnaż świat pełen pragnień wewnętrznych,

Chcę powiernikiem być twych tajemnic.

 

Kształt ich wyrzeźbię w mojej pamięci,

Z czułym pietyzmem, ze szczegółami.

Aby, gdy znikniesz, myślą móc pieścić,

Twoje odbicie – pod powiekami.

 

Edytowane przez Franek K (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Bardzo mi się podoba, jest magia, tęsknota, pragnienie i miłość, no i tytuł też świetny. Super.

 

Zobacz, czy nie byłoby lepiej, bo obok siebie moim i swoje, ale to do rozważenia:

Zdradź palcom moim swoje sekrety ..moim palcom swoje...

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Przeczytać pierwszy wers, zależy jaką kto ma dykcję, "s, s" odrobinę 'ssyczy', ale nie aż tak, żeby "ogłuchnąć".. :)

.... już chciałam zaproponować.. z ust /moich/.. ale w II- giej już jest.... zdradź /moim/ palcom....

Wobec tego nie marudzę, dodam tylko, że bardzo ładnie uplotłeś słowa w ten subtelny erotyk.

Adresatka może być zadowolona, jeśli taka jest. To nie jest pytanie.

Pozdrawiam. 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Franku - ładnie, delikatnie, płynnie, ale... sobie pomarudzę ;) Bo ta płynność uzyskana "dzięki" zaimkom - przyznaj...

Nie szkoda miejsca na takie zapchajdziury...? Tyle treści można by zmieścić w tym pięknym wierszu

Zaznaczyłam tylko pierwszą zwrotkę - w pierwszym wersie jest poza tym mz niezręczność... językowa - nomen omen;)

Wybacz moje smęcenie - ale mz wiersz wart jest dopracowania.

Pozdrawiam serdecznie :-)

 

 

Gość Franek K
Opublikowano

@Nata_Kruk

 

Dzięki Nata. Niestety w takim sylabicznym pisaniu czasem się kocą te zaimki i trudno się ich pozbyć, tym bardziej w bezpośrednim przekazie do drugiej osoby,

 

Pozdrawiam.

Gość Franek K
Opublikowano (edytowane)

@opal

 

I jak Ci tu dogodzić? ;)

Oczywiście, że tak. Trudno tutaj bez tych zaimków, bo to jednak rodzaj rozmowy - zwrotu do drugiej osoby. Możesz mi wierzyć albo i nie, ale i tak odchudziłem tekst z tychże. Poza tym, nie jest łatwo pisać rytmicznie bez wypychaczy. Postaram się jeszcze trochę tego usunąć/zamienić. A marudzisz możesz, gdyż konstruktywne marudzenie zawsze jest w cenie.

 

Dzięki i pozdrawiam :)

 

Edytowane przez Franek K (wyświetl historię edycji)
Gość Franek K
Opublikowano

@Rolek

 

To się cieszę

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Dzięki i pozdrawiam

 

 

  • 6 miesięcy temu...
  • 1 rok później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Radosław Ma i to wiele, Serce najlepszym drogowskazem. Wiele razy byłem po pachy w pokrzywach, ale finalnie in plus mi to wyszło. Jest to jednak inna droga poznania, z rozumem nie ma nic wspólnego.
    • @Whisper of loves rain   Twój wiersz unosi …unosi ciężarem słów !    śliczny jest :) 
    • @viola arvensis   pychota. pisać tak, może tylko POETKA.   to absolutny majstersztyk balansu między irytacją a nieodpartym pożądaniem uczucia.   z jaką lekkością i jednocześnie głębią opisujesz ten stan, gdy "serdecznie mam cię dosyć, lecz czuję niedosyt" - to idealna definicja zauroczenia.   niesamowita dynamika i genialne zakończenie !!!!!!!   Wiolu. brak mi słów :) Twój wiersz jest fenomenalny :) chciałbym być tym draniem :)    
    • Nie spodziewałam się, że spotkanie z nim po tak długim czasie będzie miało taki właśnie przebieg. Taki właśnie, czyli swobodny - w każdym razie jeśli chodzi o mnie. Nie spodziewałam się tym bardziej, iż miałam żadną pewność, że w ogóle się spotkamy. A jednak spotkaliśmy się.     Gdy go zobaczyłam, wszystko wróciło. Wszystko - tak, wiem, w tym słowie zawrzeć można wszystko właśnie, wliczając w to każde znaczenie, każdą treść- jest jednym z moim ulubionych wyrazów. Tak zatem: wszystko wróciło. To, co czułam do niego wtedy, a dokładniej to, co zaczęłam czuć. Myśli, związane z sytuacją, gdy go zostawiłam. Myśli o nim, które przyszły mi do głowy - i do serca - podczas nieobecności przy nim. W tym te, które pomyślałam i które poczułam w trakcie wyjazdu.     Gdy zobaczyłam go wchodzącego do przestrzeni, w której się znajdowałam - wszystkie one połączyły się we względnie jednolitą całość. Jakby starannie i dokładnie  wymieszanych, ba - w dodatku w miarę precyzyjnie ze sobą połączonych - tamtejszoczasowych myśli i uczuć. Całość jakby gładką, miejscami tylko uwierającą chropowatością tej lub tamtej myśli lub ostrością tamtego bądź tego doznania, wystających poza powierzchnię. Za to ciążacą mi wewnątrz: jednocześnie w umyśle i w sercu. Chociaż, jak już powiedziałam, w potocznym tego słowa znaczeniu, amaterialną. Wiedziałam, że muszę - chcę i potrzebuję! - pozbyć się tego ciężaru. Że jedynym po temu sposobem będzie rozmowa. Rozmowa wyjaśniająca to, co wyjaśnić mu byłam w stanie. Rozmowa, podczas której mogłam powiedzieć mu to, na powiedzenie czego byłam gotowa. Wiedziałam, że nie potrafię wyjaśnić mu wszystkiego. Bo aktóre wyjaśnienia zabrzmią adostatecznie - mało tłumacząc. A nawet gdyby mogły, byłam gotowa na pewien poziom dyskomfortu. Jak bardzo wysoki? A czy mnie to oceniać? Na pewno na tamten czas dla mnie najwyższy z możliwych...    Siedział obok mnie i słuchał. Rozluźniałam się i uspokajałam powoli, najpierw siedząc tuż przy nim, potem opierając się o niego plecami, wreszcie ostrożnie doń przytulając.     Gdy wziął mnie za rękę, nie zaopanowałam. W pewnej chwili, aspodziewanie dla samej siebie - a może jednak spodziewanie? - zaczęłam się zastanawiać, czy nie przyszła pora na wyznanie uczuć. Leciutko zamaskowane, zawoalowane - bo czyż należy wyznawać je wprost? Mimo wewnętrznych ponagleń - myślowosercowych - zdecydowałam się zaczekać do ostatniej chwili.    - Bardzo cię lubię... - szepnęłam mu na odchodnym.       Gdańsk, 5. Listopada 2025
    • @Berenika97   schować i ochronić siebie, w niepewności jutra i poczuciu zagrożenia :(    pięknie i poruszająco napisałaś ! Pozdrawiam serdecznie :)     
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...