Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Doskwiera mi chłód… Nade mną ogromny baldachim głębokiej nocy, doskonała bezgwiezdna

czerń…

 

Chyba sobie pójdę,

wybiorę się

w podróż

bez powrotu…

 

… w otchłań migających świateł przejeżdżających aut…

 

 

Raz już próbowałem,

lecz zawróciłem

w ostatniej chwili

z niekończącej się drogi…

 

Wracając,

wszedłem

do księgarni… 

 

… spoglądały z okładek zasmucone twarze…

 

Znudzony kasjer utożsamiał się za ladą z niebieskawą poświatą smartfonu…

 

… ktoś o coś zapytał…

ktoś zaszeleścił

stronicami książki…

 

Ktoś przystanął

na chwilę

za oknem witryny…

 

W wieczornej ciszy

― tykanie ściennego zegara…

 

To wtedy

ta noc ―

stała się

― moją miłością

 

… w bezkresie

upajającej

melancholii…

 

Obszedłem nieśpiesznie

starą kupiecką halę,

pamiętającą jeszcze młodość

― mojej umarłej niedawno matki…

 

Ktoś, pijany,

śpiewał przy

ceglanym murze…

 

… sprzedawał z barłogu niepotrzebne nikomu resztki…

 

Lumpeks z natłokiem asortymentu używanych płaszczy i toreb,

chemiczna pralnia, ekskluzywny salon z ukrytą za ekranem monitora samotną ekspedientką…

 

 

Kołuje pod

kolumnadą

― lodowaty wiatr…

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2021-11-29)

 

 

 

 

Opublikowano (edytowane)

Arsis... Ciebie, podobnie jak Marię Lidię C., czytam od czasu do czasu i szczerze napiszę,

że to, co mnie "odpycha" od Twoich tekstów, to to, że podajesz je w sposób,

strasznie "rozjechany" w pionie, normalnie dostaję oczopląsu, gdy przesuwam tyle treści

na jeden raz. Wybacz, ale tak to działa u mnie.

Nie mam zamiaru "zmuszać" Ciebie do zmiany sposobu pisania. Pisz jak chcesz,

to Twoje prawo.

Tutaj, treść bajkowa nie jest, bo z każdego niemal wersu płynie przygnębienie,

ale ogólnie, jest ciekawie. Nie bierz sobie tego do serca, ale mnie tak to się układa, jn.

Liczę na wyrozumiałość oraz, na choć mały odzew z Twojej strony.

Serdecznie pozdrawiam.

 

Doskwiera mi chłód
nade mną baldachim głębokiej nocy
doskonała bezgwiezdna czerń

 

Chyba wybiorę się w podróż 
bez powrotu
w otchłań migających świateł 
przejeżdżających aut

 

Raz już próbowałem
lecz zawróciłem

z niekończącej się drogi
w ostatniej chwili

 

wszedłem do księgarni 
z okładek spoglądały zasmucone twarze
znudzony kasjer utożsamiał się 
z niebieskawą poświatą smartfonu
ktoś o coś zapytał
ktoś zaszeleścił stronicami książki
ktoś przystanął na chwilę
za oknem witryny

 

w wieczornej ciszy
tykanie ściennego zegara
to wtedy ta noc

stała się moją miłością
w bezkresie melancholii

 

obszedłem starą kupiecką halę
pamiętającą jeszcze młodość
mojej zmarłej niedawno matki

 

ktoś pijany śpiewał przy ceglanym murze
sprzedawał z barłogu

niepotrzebne nikomu resztki

 

lumpeks z natłokiem używanych 
płaszczy i toreb
obok chemiczna pralnia 
ekskluzywny salon 
z ukrytą za ekranem monitora 
samotną ekspedientką

 

pod kolumnadą

kołuje lodowaty wiatr

 

Edytowane przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)
Opublikowano (edytowane)

@Nata_Kruk @Arsis  Dla mnie akurat rozmieszczenie wersów w przestrzeni jest ciekawe. Wyobrażam sobie, jak by mogły wyglądać na kartce papieru. Może z wyjątkiem tych trzykropków, kótre zabierają uwagę od tekstu i do dzisiaj nie wiem czemu służą. Co do treści: szanuję zwierzenia, ale jeśli mówimy o wierszach, przydałoby się coś więcej, coś głębiej. 

 

 

 

 

Pozdrawiam. 

Edytowane przez Radosław (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Radku, no widzisz, jednemu taki, a drugiemu inny układ pasuje.... ja lubię, gdy wiersz ma formę wiersza, tak już mam... i troszkę mi nijak, że Autor ani słowa na moje "bazgrołki".

No i zapomniałam o czymś, gdy byłam tutaj wcześniej.

 

Opublikowano

@Nata_Kruk Jasna sprawa. Każdy ma swoje upodobania. 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Rozumiem. Może warto zwórcić się bezpośrednio do autora;) 

 

Pozdrawiam Nato. 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Migrena, @Leszczym — dziękuję. Pozdrowienia zostawiam.
    • @W_ita_M.   O, hecą żrące lecą rżące - ho.  
    • Gdy wieczorna jesienna mgła, Wszystko wkoło z wolna spowiła, Tłumiąc nikły gasnącego dnia blask, Niczym opuszczona na świat zasłona,   W ponurą jesienną słotę, Na starym z czerwonej cegły kominie, Przysiadł szary zziębnięty gołąbek, Między skrzydełka wtulając główkę,   Wtem spomiędzy matowej mgły, Dostrzegł widok ponury, W dole przed jego maleńkimi oczkami, Z wolna się zarysowujący…   Do rozrzuconych szeroko po obiedzie resztek, Na przemarzniętej trawie, Zleciały się licznie kruki posępne, Bezpardonową wszczynając walkę,   Zimna mokra trawa, Pierwszym jesiennym szronem pokryta, Areną się stała zaciekłych walk, Licznego kruczego stada,   Liczne kości z sutego obiadu, Rozrzucone bezładnie na polu, Miały być bitewnym trofeum, Dla najsilniejszych z kruczego stada osobników,   Głośne rozjuszonych kruków krakanie, Niczym wściekłych barbarzyńców okrzyki wojenne, Po spowitym gęstą mgłą krajobrazie, Cichym niosło się echem,   Pomiędzy wielkimi kretowiskami, Podobnymi do okopów na polach bitewnych, Niczym żołnierze w bojach zaprawieni, Zawzięte kruki toczyły swe walki…   Zakrzywionym dziobem swym ostrym, Próbował kruk stary kość przepołowić, Przez drugiego młodego przepędzany, Próbującego wydrzeć mu zdobycz,   Usiłując brzuchy nasycić, By dotkliwy głód zaspokoić, Nie zaprzestając zaciekłej walki, Wciąż wytężały swój spryt,   Wydziobując w skupieniu zaschnięty szpik Z porozrzucanych na około kości, Usilnie wczepiały w nie swe pazury, By dzioby w ich wnętrzach zagłębić,   Połykając łapczywie Każdy znalezionego pożywienia kęs, Wkoło tylko rozglądały się bacznie, Rozeznając możliwe zagrożenie,   A najprzezorniejszy z kruków siedząc na gałęzi, Na łakome kąski spoglądając z góry, Nagły z powietrza szturm przypuścił, Naraz odpędzając kilka innych,   Te szeroko rozpostarły swe skrzydła, Natarcie jego próbując zatrzymać, Lecz daremną była ta próba, Zmuszone były ustąpić mu pola,   Widząc posępne te kruki, Wyrywające sobie wzajemnie zdobycz, Zmrużył oczy gołąbek skulony, Powiewem zimnego wiatru szturchnięty…   Wnet rzęsistego deszczu kurtyna, Spór pomiędzy kruczym stadem rozsądziła, Do rychłego szukania schronienia, Wszystkie bez wyjątku ptaki przymusiła,   Przed ulewnego deszczu strugami, Pierzchnęły wnet wszystkie posępne kruki, Chroniąc się pomiędzy krzewami, Bujnych drzew rozłożystymi gałęziami,   Ukrył się i gołąbek, Przed zimnym rzęsistym deszczem, Pod starego opuszczonego domu dachem, Przycupnąwszy cichutko w kącie.   A każda jesiennego deszczu kropla, Brudna, wstrętna i zimna, Dla maleńkiego suchej trawy źdźbła, Była niczym trzask bicza,   A deszczu kropel setki tysięcy Tworzące zwarte oddziały i zastępy, Wielki frontalny atak przypuściły, Na połacie zmarzniętej ziemi…   Patrząc tak zza szyby, Na pole zaciekłej między krukami bitwy, O jakże cenną dla nich zdobycz, Podłe z obiadu resztki,   Ponurym wieczorem jesiennym, Mgłą i deszczem zasnutym, Krzepiąc się łykiem z miodem herbaty, Próbując zebrać rozproszone swe myśli,   Z niewyspania półprzytomny, Przecierając dłonią klejące się oczy, Patrząc na ten krajobraz ponury, Takiej oto oddałem się refleksji…   Gdy widzę jak różni szemrani biznesmeni,  Zawzięcie walczą między sobą o wpływy, Dostrzegam jak bardzo w uporze swym ślepym, Posępnym tym krukom bywają podobni.   Gdy otyli szemrani biznesmeni, Przesiadując wieczorami w knajpach zadymionych, Paląc cygara i popijając whisky, Rozplanowują kolejne swe finansowe przekręty,   Niczym dla dzikiego ptactwa, Zalegająca w rowie cuchnąca padlina, Tak zwęszona tylko korupcji okazja, Staje się łupem dla mafijno-biznesowego półświatka,   Pobłyskiwanie sztucznych złotych zębów, Fałsz wylewnych uśmiechów, Towarzyszące zawieraniu szemranych umów, Przy ruskiej wódki kieliszku,   Często bywają zarzewiem, Biednienia lokalnych społeczeństw, Gdy szemrani biznesmeni nabijając swą kabzę, Skazują maluczkich na zubożenie…   Huczne wystawne bankiety, Gdzie alkohol leje się strumieniami, Dzwonią pełne wódki kieliszki, A z ochrypłych gardeł padają kolejne toasty,   Gdzie szalona zabawa niepodzielnie króluje I rozsadzają ściany z głośników decybele, Dzwonią szklane butelki w kredensie, A strumieniami leją się drogie alkohole,   Gdzie w ochrypłych gardłach przepastnych Lokalnych biznesmenów szemranych, Kieliszki pełne gorzałki Znikają jeden po drugim   Gdzie niezliczone sprośnie dowcipy, Padają okraszone rubasznymi przyśpiewkami, A pijaków podkrążone oczy i czerwone nosy, Tłumaczy ich bełkot łamliwy,   Często będące zwieńczeniem, Podpisania umowy wielomilionowej, Z lekceważonego prawa nagięciem, Gdzie łapówki główną odgrywają rolę,   Czasem tak bardzo bywają podobne, Posępnych kruków wieczornej uczcie, Gdzie wielki zatęchłego mięsa kęs, Wyrywają tylko osobniki najsilniejsze…   Na płynnych niejasnych pograniczach Biznesowego i mafijnego świata, Utarta między gangsterami hierarchia, Przypomina tę z kruczego stada,   Gdzie kolejny szemrany kontrakt, Niczym podły padliny ochłap, Jest jak w krwawej walce nagroda Dla osobnika o najprymitywniejszych instynktach…   I ten wielki świat nowoczesnością pijany, Do ubogich odwrócony plecami, Gdzie tylko silne osobniki, Wyrywają najlepsze kęsy,   Czasem tak bardzo przypomina, Pomimo upływu tysięcy lat, Wielką ucztę dzikiego ptactwa, Na truchle dzikiego zwierza…  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • I nagłówki, a laik; wół gani.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...