Sypiąc spokojem

[nnnn]

gdzieś w przestrzeni mego ciała
święci się spokój

na tej ziemi wystraszonej
ptaki nie lądują z zaschniętym strachem
wzbijają się w na tarcze nieba
szumią zacierając skrzydła

ja wciąż spokojna

za las opadają piski wczorajszego głosu
w konarach tłumią się ręce zakochanych
oglądać szczęście jest łatwo
utleniając tysiąc słońc

spokój

biegną łamiąc stopy
jawy wyśnione za dnia
w duszy wzgórza nietknięte
w dłoniach tętno nieugięte

po spokoju…

[Włodzimierz Nabkowski]

mego-ego. Nie
ten rym pod koniec aż ciarki...

[nnnn]

ma Pan rację... trzeba go zmienić... :)

[Michał Ziemiak]

Tak - ładnie namalowny wiersz, plastyczne opisy. Tylko, jak wyżej wskazał W.B. ten rym na końcu woła o pomstę do nieba ;-)
POZDRAWIAM!