Kaziu

[Advocatus]

Kaziu!

 

 

 

Ponury dzień październikowy,

Szare chmury ,nie przepuszczają światła słonecznego.

Zewsząd słychać krakanie wron.

Miasto spowite mgłą.

We mgle stary cmentarz.

Aleją cmentarną podąża orszak żałobny.

Orszak idzie bardzo wolno.

Idący.są niepełnosprawni.

Na ich twarzach rysuje się smutek.

Na czele orszaku wolno porusza się karawan,

A w nim trumienka...

To ostatnia droga Kazia..

Orszak zbliżył się do grobu,

Z wielki wzruszeniem ostatnią mowę wygłosił ksiądz,

Który powiedział.

Kaziu wszystko poświęcił wam,

Skrzywdzonym przez los,

Był wyśmiewany,

Lekceważony przez tych ...

Do których się zwracał o pomoc.

Lecz tym,którym pomagał, przybyli!!.

Nie zapomnieli.

Przez chmury zaczęły przebijać się promienie słońca.

Mżawka ustała.

Twarze skrzywdzonych przez los ,zajaśniały.

W pełnym blasku trumienkę z ciałem Kazia złożono w grobie.

Kaziu żyłeś pięknie.

Jak chciałeś.

Byłeś wolny.

A ja mogłem Ci pomóc więcej.

Nie zdążyłem.

W naszym życiu spotykamy tak dobrych jak Kaziu,

Pomóżmy im ,bo warto.

 

Kolega