Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

zalega na dnie czyniąc dyskomfort
w bólach podbrzusza i czoła pocie
gość co nie spostrzegł że nieproszony
w poprzek moszczące się ciało obce

ciągnie do dołu i wgniata w ziemię
za skrzydła chwyta ponury balast
czysta złośliwość rzeźbiona w brudzie
w dal siną łatwo się nie wydala

aż wreszcie z ulgą puszczą zawory
zerwie się bestia z nerwów uprzęży
- twa samozwańcza mądrość gówniana:
o tym jak żyć mam
myśleć
w co wierzyć

 

 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Bardzo dziękuję.

To ciekawe, nie byłem świadomy, że zmieniam jakoś formę. Szczerze mówiąc, nadal tego nie dostrzegam ;D

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dzięki, zawsze marzyłem, by napisać wiersz o sraniu, z którym czytelnik mógłby się identyfikować xD

No tak, teraz rozumiem, co miałaś na myśli ;D Rozbicie ostatniego wersu wydało mi się dobrym rozwiązaniem, bo taka wyliczanka w wierszu bez przecinków byłaby średnio czytelna. A tak chyba nawet zyskała na wybrzmieniu.

Każdy wie najlepiej, co ma mieć w głowie, a co w dupie - czyż nie właśnie o tym jest ten wiersz? ;D

Opublikowano

@iwonaroma To nie Piłsudski? Racja jest jak... Tischner są 3 rodzaje prawdy święta prawda

Tyż prawda i gó.. prawda

Może coś pomyliłam, pozdrawiam. 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Tylko staruszka, która się garbi albo na laskach mocno się trzyma, wypatrzy ciebie — głodny gołąbku, który przyszłości większej już nie masz. Natrętne stadko rozrzuci kwestę, w garnuszku przecież zabrakło wody... Gdy się podziała gdzieś atencjuszka w ludzkim skupisku, dawnej ślebody.          
    • liryczniejemy pomiędzy sklepowymi alejkami promieniami słońca a kroplami ulewnego deszczu   liryczniejemy przedwiośniem w ogrodach Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej   przed zimą pod kocem w mimozy liryczniejemy   bo nasze dni to wersy do poskładania w poemat epicki jak Mahabharata i bezczelnie czuły         strofami mija nam czas gdy tak sobie liryczniejemy   bo słowa są wszystkim co mamy (to przecież wiersz)   gdy słowa są wszystkim co mamy (to przecież wiesz)        
    • Interpunkcyjnie także pięknie. Pzdr :-)
    • Noszę koronę niewidzialną, przeźroczystą I własnymi drogami chodzę miłościwie, Odkąd w swym sercu mnie koronowałeś tkliwie Swoją miłością pół płomienną i pół czystą; I jak blisko może przejść przebrana królowa, Przez targowisko między nędzarzy tłumem, Płacząc ze współczucia, lecz skrywając dumę, Ja swoją chwałę wśród lęku zazdrości chowam. Ma korona ukrytą słodyczą zostanie Ranek i wieczór modlitwą chronioną wiernie, A kiedy przyjdziesz, by mi koronę odebrać, Nie będę płakać, prosić słowami ni żebrać, Lecz uklęknę przed tobą, mój królu i panie I na zawsze przebiję moje czoło cierniem.   I Sara: I wear a crown invisible and clear, And go my lifted royal way apart Since you have crowned me softly in your heart With love that is half ardent, half austere; And as a queen disguised might pass anear The bitter crowd that barters in a mart, Veiling her pride while tears of pity start, I hide my glory thru a jealous fear. My crown shall stay a sweet and secret thing Kept pure with prayer at evensong and morn, And when you come to take it from my head, I shall not weep, nor will a word be said, But I shall kneel before you, oh my king, And bind my brow forever with a thorn.
    • @Annna2Muzyka jak balsam, pasuje do wiersza, a wiersz do niej :) Nawet skowronka w trelach słyszę.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...