Jednak przysiadłem na naszej ławeczce

[Wochen]

jednak przysiadłem
na naszej ławeczce
o zwykłej porze
już nakarmiłem rudą wiewiórkę
pożegnałem bociany
do ciepłych miejsc
z alejki w parku po których
oprowadzał nas wiatr
mam jeszcze te liście we włosach

przestałem
nagabywać przechodniów
upewniać się że mają
dobrze nakręcone zegarki
jak się czuję już nie odpowiadam
mimo siebie puszczam
ogólnikowe spojrzenia
zastygła we mnie myśl
nie biegnie życie snuje się po ulicach

ruda wiewiórka nie ma apetytu .
nie są pewne powrotu bociany
smycz odłożyłem na krawędź
w taki dzień nie ucieka mi już
przez palce czas
właśnie przysnął zmęczony
pośpiechem moich oczekiwań
niech śpi zanim zapyta na co czekam
nie przyznam się że na Ciebie

[A-typowa-b]

@Robert Wochna  interesujący kawałek wiersza

"przestałem
nagabywać przechodniów
upewniać się że mają
dobrze nakręcone zegarki"

Pozdrawiam

[Wochen]

@A-typowa-b dziękuję

[A-typowa-b]

@Robert Wochna mam sentyment do ławeczki :)

[Roma]

bardzo dobry wiersz. Czuję się jakbym gdzieś z pobliskiej ławki przypatrywała się peelowi, widziała te wszystkie sceny i rozumiała dlaczego przestał...

Ostatni wers wszystko pięknie domyka, lubię takie utwory. Pozdrawiam ;)