"Uwięziona" (Podział na części)

[BPW]

Część I

 

Czuła ból, przeraźliwy ból w okolicy brzucha.
- Wstawaj!
Usłyszała głos.
- Diana!
Usłyszała swoje imię. Próbowała wstać, ale ciało odmówiło jej posłuszeństwa. "Otwórz oczy" myśląc próbowała wymusić otwarcie ich. Nie mogła. Widziała ciemność. Głęboko w duszy błagała aby jej ciało zemdlało. "Chce zemdleć" ta myśl towarzyszyła jej przez minutę która dłużyła sie w godziny.
- Proszę! - powiedział rozpaczliwie damski głos.
Zemdlała.

 

- Gdzie ja jestem? - zapytała cała obolała. Patrząc sie w sufit, stary brzydki zapleśniały sufit. - Gdzie ja jestem? -  zapytała ponownie. - W szpitalu?
- Chciałabyś - usłyszała znajomy głos.
- A dlaczego? Nie mogę być w normalnym w szpitalu z normalnymi ludźmi? Normalnie sobie leżąc? W normalnym łóżku?
- Nie kiedy ty jesteś inna.
- Zamknij się Abie. - powiedziała Diana. - Czy ty zawsze musisz dołować?
- Ej! Ja nie dołuje, patrzę prawdzie prosto w twarz. - tłumaczyła się Abie. - A poza tym to ja nie dałam się postrzelić trzy razy w miesiącu.
- Zaraz. Liczysz ile razy mnie postrzelono? - ze zdziwienia popatrzała wspierając sie rękoma o łóżko na twarz pełną uśmiechu.
- No tak! Mnie postrzelono zaledwie raz w tym miesiącu. I to z twojej winy.
- Lecz się. - wstała Diana - Znowu się mało nie wykrwawiłam?
- Tym razem prosiłaś mnie abym Ci przywaliła w łeb abyś zemdlała. To nie na moje serce! Musisz już skończyć! Gdzie twoja matka popełniła błąd kiedy Cię wychowywała!?
- Nie wiem? - powiedziała. - Ale i tak jestem gdzie jestem i tego nie żałuje.
- Ale musisz przestać, przynajmniej na kilka tygodni bo już Cię prawie mieli.
- Dobra mamusiu.
- Nie nazywaj mnie tak! Ja sie o Ciebie martwię!
- Posłuchaj siebie. Kilka lat temu do tego mnie namawiałaś.
- Ale teraz mówię żebyś przestała.
- Nie potrafię, ta dawka adrenaliny uświadamia mi że żyję.
- A mnie skręca kiedy patrzę jak mało co nie giniesz!
- Koniec rozmowy. - stwierdziła Diana.
- Kim jesteś? Zabijasz ludzi za kasę!
- Ale to moja praca.
- To chociaż wróć do szczurów!
- Szczury, to są ludzie których zabijam którzy zabijają innych.
- Właśnie dlatego nie możesz być w normalnym szpitalu, z normalnymi ludźmi!
- Niby dlaczego?
- Kochasz łamać zasady. Nawet te Boże.
- O! Naprawdę? A teraz gadaj kogo mam zabić.
- Nie powiem jako dobra siostra!
- Na razie to ty w tym siedzisz razem ze mną. A więc gdzie popełniła błąd twoja matka kiedy Cię wychowywała?
- Tam gdzie twoja! Tylko że ja zabijałam szczury, a ty zaczęłaś ludzi!
- Wielka mi różnica. Człowiek i szczur, jedno i drugie jest wredne. Dawaj!
- Nie!
- Dawaj mi to! - Wyrwała kartkę z dłoni Abie i czytała - Jacob Florence, szef całej szajki i podobno kiedyś najlepszy morderca w Los Angeles. Ponadto założyciel firmy.
- Błagam, tylko nie to.
- Gdzie moja spluwa?
- Masz.
- Dzięki za wyrozumiałość.- westchnęła Diana przytulając Abie. - Poczuła Coś nagle na plecach. - Nie rób numeru z nadajnikiem. To kiedyś przez niego mnie postrzelili.
- Ach, warto było spróbować. - westchnęła Abie.
- Nie martw się, jestem najlepsza. - po tych słowach wyszła z pokoju.

Wzięła skurzany kombinezon i wybiegła na miasto z walizką. Potem skręciła w zaułek i wsiadła do terenówki.
Jechała zaledwie niecałe trzydzieści kilometrów. Stanęła przed jednym z wieżowców.
- Podobno tu jest ten Jacob. - westchnęła zakładając okulary. Weszła do budynku pewnie.
- Stać, przepustka. - równie pewnie powiedział ochroniarz.
- Przepustka, gdzie ja ją... - przeszukiwała kieszenie.
Nagle coś wybuchło około dwudziestu metrów dalej. 
- Proszę tu czekać. - ochroniarz pobiegł to sprawdzić.
- Gnojek. - otworzyła drzwi i weszła do środka. - Nie zamierzam czekać na debila. - Westchnęła wchodząc i  przepychając się przez tłum ludzi którzy z przerażeniem stali w oknach. - Jak oni to robią? - zapytała. - Dopiero kilka sekund temu wybuchło i już nadają w telewizji. Zaraz po tych słowach skręciła w jeden z wielu korytarzy.
- Proszę stać! - zawołał inny ochroniarz.
- Dzień dobry. Strasznie sie przeraziłam, a tamten miły ochroniarz mnie wpuścił dla bezpieczeństwa.
- Proszę pokazać walizkę.
- Ależ proszę bardzo. - położyła walizkę na ziemi i ją kopnęła w stronę ochroniarza.
- Ochroniarz odruchowo sie schylił aby podnieść walizkę, a Diana wzięła porządny zamach ręką i uderzyła go. Po tym ruchu ochroniarz zemdlał.
- Patałachy. - westchnęła - W tych czasach trudno znaleźć wykwalifikowanego pracownika.
Weszła do windy z relaksującą muzyką. Wzięła głęboki wdech i nagle zadzwonił jej telefon.
- Po co dzwonisz?
- Akleiw alah - powiedziała szybko Abie.
- Abie? Halo! Słyszysz?! - Rozłączyło ją coś - Cholera! - powiedziała poddenerwowana.

[BPW]

Część II

 

Wysiadła na przed ostatnim piętrze i pewnie szybkim krokiem weszła za drzwi na których widniała pozłacana tabliczka z napisem "Jacob Florence".
- Radzę Ci zainwestować w ochronę bo to są słabiaki. - powiedziała podniosłym tonem. Ale gdy weszła zobaczyła coś czego się nie spodziewała. - Ktoś był przede mną. - Po tych słowach ze zdziwieniem podeszła do ciała Jacoba, Założyła rękawiczkę i sprawdziła puls. - Nie żyje. - zaniemówiła, a potem biegiem opuściła gabinet, a wraz z nim budynek. Wsiadła do auta i zadzwoniła do Abie. "Połączenie odrzucone", jeszcze raz "Połączenie odrzucone". - Chryste! - dała gazu i po kilku minutach była przed kamienicą. Prędko wspięła się po schodach, ale w pokoju Abie nie zastała. - Kurwa mać! Abie! Jesteś? - nagle do drzwi ktoś zapukał. Diana otworzyła, ale z nożem w ręku.
- Dzień dobry. - powiedziała staruszka zza drzwi.
- Dzień dobry. - odpowiedziała Diana.
- Co to za wyrażenia? Ja mam wnuczków w mieszkaniu.
- Przepraszam bardzo, ale moja młodsza siostra zniknęła bez śladu i się o nią martwię. - starała się wytłumaczyć Diana na spokojnie.
- Aaa! Ta miła pulchniutka blondyneczka? To ona z jakimiś mężczyznami wsiadła do samochodu. Wyglądało to dosyć sztucznie, a mężczyźni nie wyglądali na "dobro uczynnych".
- Kur...cze. - Wybrnęła Diana.
- Jak pani chce to meliski mogę zaparzyć, to od razu pani się rozluźni.
- Nie dziękuję.
- Dobrze, ja pani nie nakłaniam. - szczupła staruszka odeszła, a potem Diana zamknęła drzwi.
- Stara prukwa, zawsze wtrombali mi się do życia. - westchnęła cicho. - Gdzie oni mogli Cię zabrać? Co chciałaś mi powiedzieć? Co to znaczy ten Akleiw alah? Kto zabił Jacoba? Tyle pytań i zero odpowiedzi. Tłoczyły się one dziewczynie przez cały czas. "Co mam robić?" pytała sie wielokrotnie samą siebie. Pytała się dotąd aż wymyśliła. - Muszę zadzwonić do Kate. - powiedziała sama do siebie. - Numer, skąd ja wezmę numer? - po tym pytaniu nasunęła się jej odpowiedź "Facebook". Wyjęła prędko telefon z kieszeni i zaczęła szukać. - Kate... Jak jej było na nazwisko? Miała takie śmieszne nazwisko... Kur... - Przypomniała sobie. - Liu. Szybko kliknęła ikonkę lupy aby jej wyszukać. - Mam! Tego rudego garnka na łbie nie da się zapomnieć! - Nagle do drzwi ktoś zapukał. - Pani Smith... - powiedziała wrednie. "Poczekam to sobie pójdzie" pomyślała. Teraz to nie było grzecznościowe pukanie. Teraz waliła całymi dłońmi. - Zaraz mnie coś... Proszę przestać! - Krzyknęła. Drzwi wręcz wyskoczyły z zawiasów. To nie była pani Smith. Diana szybko odskoczyła za ścianę i wzięła pistolet z szafki. Słychać było kroki kogoś obcego. Diana spoglądnęła na okno i pomyślała "Muszę to zrobić". Rozpędziła się i wyskoczyła przez nie na klatkę ewakuacyjną. Szybko biegła w dół, wręcz przeskakiwała po pięć stopni. Kiedy zeskoczyła z ostatniego stopnia wyjrzała za róg kamienicy i ujżała więcej tych kolesi. "Cholera" pomyślała i stwierdziła że jako jest wieczorna pora to nie będzie widać twarzy gdy poprostu ich minie aby dotrzeć do terenówki. Ruszyła z początku niepewnym krokiem, ale za każdym kolejnym łapała więcej pewności że plan się powiedzie.
- Dobry wieczór - powiedziała, gdy mijała tych typów.
- Dobry! - powiedział jeden z nich nie przywiązując żadnej wagi jak to powiedział.
- Wie pani która jest godzina? - zapytał kolejny. Dla Diany był to strzał w kolano bo gdy się odwróci mogą ją rozpoznać. Ostrożnie wyciągnęła telefon i odwróciła głowę w stronę mężczyzn o niewiele stopni i rzekła.
- Dwadzieścia po szóstej.
- Dziękujemy. - odpowiedział trzeci. Diane naszedła genialna myśl. Ale jest ona zbyt ryzykowna aby ją spełnić, więc zrezygnowała. Poszła dalej powolnym krokiem aby  jak najwięcej wyłapać z rozmów. Po sekundzie wyszedł ten który zapewne miał ją zabić.
- Nie ma jej! - stwierdził zdenerwowany kopiąc w koło auta.
- Jak to jej nie ma? - zapytał ten który niechlujnie odpowiedział Dianie.
- A w szafach sprawdzałeś?!
- Tak - powiedział morderca.
Reszty rozmowy Diana nie usłyszała bo odeszła za daleko. Podeszła do terenówki i wsiadła łapiąc głęboki oddech.
- Analfabeci. - stwierdziła - Nawet nie wiedzą kogo szukają. - Po tym stwierdzeniu włączyła telefon i napisała do Kate: "Musimy się spotkać jak najszybciej". Odłożyła telefon i oczekiwała dźwięku zapalanego silnika i zamykanych drzwi aby śledzić ten gang.