Chwila, która jest

[Mayerling]

Nie jestem w stanie uchwycić w sobie tego uczucia

Rozpaczy. Może po prostu mam zbyt małe dłonie?

Nie jestem też w stanie objąć kosmosu mego smutku.

Przenikają mnie i tworzą we mnie swoje sploty,

A ja nie potrafię tam dla Nich być.
 

Cały czas walczę, o kolejny oddech. Jak gdy tracisz

W wodzie grunt pod nogami i już nie wiesz gdzie

Jest góra a gdzie dół. Kiedy się miotasz i przez przypadek znajdujesz taflę wody

I się przez nią przebijasz, ale na krótko. Bo otchłań znów Cię pochłania i toniesz.
 

Czy to powinno tak wyglądać? Nie przypominam sobie żebym taką samą walkę prowadził z radością czy uczuciem spełnienia.

Dlaczego więc rozpacz traktuję jak najgorszego wroga?

Może chodzi o bezsilność. Nigdy nie byłem dobry w byciu bezsilnym.

Zawsze czułem pośpiech do działania. Czułem potrzebę przechytrzenia wszystkiego co jest wokół mnie.

Po prostu muszę wygrać. A rozpacz, smutek, bezsilność wcale nie brzmią jak zwycięstwo.
 

Może się mylę, a życie ma rację. Znalazłem się tutaj nie bez powodu.

Pora rozpaść się na kawałki i stracić wszystkie złudzenia o sobie,

A później trzeba się będzie złożyć na nowo.

Z doświadczeniem życia i miłością do samego siebie.

Odrzucić szary wypełniacz złudzeń i zakłamanych perspektyw.

Złożyć się na nowo i lśnić w blasku pełni teraźniejszości.

Chwili życia,

Chwili smutku,

Chwili szczęścia,

Chwili światła i mroku

...w chwili, która jest.