niedziela

[marekg]

jest tyl­ko szklanka
łyk słońca opar­ty o usta
i kaszta­nowe włosy cienia
je­sień prze­myka przez las

w od­da­li intercity
mknące ok­na w pośpiechu
zer­kają na
bez­czel­nie kończący się dzień

po­tykam się o ob­jedzo­ne rdzą szyny
mi­jam człowieka i psa

niepos­trzeżenie rzeczy­wis­tość tra­ci kontakt
z człowiekiem
pies prze­myka przez las

cisza...
mimowolne wtrącenie w samotność

[Vaalon]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

To jest złote. I to nie przez promienie słońca.

[Gość]

@marekg Bardzo obrazowy wiersz. Przywodzi mi na myśl emocje, które towarzyszyły mi zawsze, gdy przyszło mi znaleźć się w jakimś obcym, dużym mieście późnym popołudniem. Zachodzące słońce, chłód omiatający ulice, na których ruch już zamiera. To zawsze budziło we mnie uczucie pustki, chłodu i osamotnienia. Podobnie jak Twój tekst.

[A-typowa-b]

Super, dobrze się czytało. Wyobraźnią widziałam co zostało napisane.

Pozdrawiam.

Edytowane 6 Października 2021 przez A-typowa-b (wyświetl historię edycji)