Widma

[Arsis]

Przedzieram się przez kurz i pajęczyny, pisząc palcem po wytartych okładkach starych ksiąg, popękanych

ścianach…

 

Układam słowa, poplątane zdania…

 

Atakuje mnie zewsząd promieniowanie kosmosu… ― gorączkowy szum…

Rozpędzone cząsteczki bombardują membrany pulsujących uszu…

 

… wwiercają się do mózgu, wypalając dziury w labiryntach mrocznych korytarzy…

 

Niszczą strukturę

DNA

― rozpadającego się monstrum…

 

W kawałku rozbitego lustra

― jedyne oko straszliwie zdeformowanej twarzy…

 

Chrapliwy jęk ―

miesza się

― z warkotem…

 

Spomiędzy krzywych, popsutych,

olbrzymich zębów

― cieknie cuchnąca ślina…

 

Coś, jakby płacz,

 

przenika

martwe

przedmioty… 

 

Z zakamarków nocy

wychodzą widma…

 

Przechodzą obojętnie

wśród mgielnych oparów…

 

… nie dotykają ziemi, nie patrzą…

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2021-10-01)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

[Waldemar_Talar_Talar]

Witam - mocny wiersz ma iskrę a tak lubie - 

                                                                                  Pozdr.

 

[corival]

@Arsis Tym razem promieniowanie i mutacje, ale i tak mi się podoba. Pozdrawiam Arsis :)