-
Ostatnio w Warsztacie
-
Waldemar_Talar_Talar 13 625
choć perfumerii drogiej używa
do dziś odczuwa jego smród
smród czegoś w co dawno
lecz jednak w depnął
dlatego innych ciągle ostrzega
by błędu takiego jak on
nigdy nie popełnili
i nie włazili w łajno0
-
-
Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach
-
- 17 odpowiedzi
- 244 wyświetleń
-
- 15 odpowiedzi
- 270 wyświetleń
-
- 14 odpowiedzi
- 269 wyświetleń
-
- 12 odpowiedzi
- 493 wyświetleń
-
- 12 odpowiedzi
- 269 wyświetleń
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnio dodane
-
-
Ostatnie komentarze
-
Przez Łukasz Jasiński · Opublikowano
@FaLcorN Dziękuję za zauważenie literówki, tekst opublikowałem trzy godziny temu - bez szlifu, zastosowałem również wewnętrzne rymy - list/liść/świst. Łukasz Jasiński @Sylwester_Lasota Dziękuję Łukasz Jasiński -
Przez Poezja to życie · Opublikowano
Poezja to życie Poezja to świat Poezja to tlen Poezja to wciąż za mało jest! -
Przez Yavanna · Opublikowano
@Adaś Marek Dawna możliwość przechodzi w pewność, więc bardzo trafione! Pozdrawiam -
Przez Wojciech Szczurek · Opublikowano
@Adaś Marek Powodzenia życzę, nie jest tak trudno jak myślałem. @andreas Po to napisałem ten wierszyk, żeby się wprawiać - mam przynajmniej jakąś definicję -
Przez yaxa · Opublikowano
I. Każde odbicie fali To kolejna myśl o Tobie. A piana pozostała po niej zostawia po sobie melancholię czasu zachodzącego słońca pomarańczy nieba i wzburzonego morza. wiatr wzbiera na sile II. Morze zachwycone cieniem, zanika szumem ust na rzecz herbacianych chmur a piaskowe wybrzeża uśmiechają się odpływem naturą przypominające w każdym calu księżycowe odbicie. III. Mrok wycina szklane witraże podmuchem wlatuje rozgwieżdżony pył nieśmiało zajmuje przeszły absolut niebieski swą barwą polarną niedźwiedzicą i strzelcem wielkimi na eony pokazuje przeszłe już dziedzictwo czasu. umysł nadyma się w celu zrozumienia. IV. Nieboskłon upleciony watą z różu płynące w kroplach soli odcienie żółtawej czerwieni horyzont prześwietlony pomarańczem formuje błękit łagodny. Przypływ szumem ukoił umęczony słuch a piasek budzi do życia dotyk. Spójrz w dal teraz, gdzie okiem sięgniesz tam woda pomrukuje jeszcze snem jeszcze chłodna dla skóry a droga dla oczu, gdyż lśni niczym perła łagodna na dnie każdego człowieka, co kochał zbyt żywo i mocno.
-
-
Najczęściej komentowane
-
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne
Rekomendowane odpowiedzi
Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto
Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.
Zarejestruj nowe konto
Załóż nowe konto. To bardzo proste!
Zarejestruj sięZaloguj się
Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.
Zaloguj się