Przeczucia

[Zoso]

Coś wisi w powietrzu jak popielaty włos 
babiego lata, smagany pierwszym zimnym wiatrem.
Urwany sygnał karetki, niespokojny skowyt
bezpańskiego psa, dym dogasających ognisk,
kocham cię półświadomie rzucone w pustkę.

 

Dusze cicho płaczą w zaułkach, 
bezdomni grają w kości ze śmiercią,
obserwując świat, który odrzucił Boga. 
Świat, w którym znowu zaczął padać deszcz.

 

My tańczymy w ciemnych pokojach 
do przerywanej krzykiem sąsiadów PJ Harvey.
Chwytamy nasze zimne, fantomowe dłonie, 
by złapać się kolejny raz, 
że to tylko przestrzeń wypełniona pustką.

 

Coś bez pytania łapie nas za gardła,
które drapią, bo jest wrzesień i
nie mamy już dwudziestu lat. Wiesz,
w środę na przykład, wracając do domu
złamałem sobie sumienie. 

Edytowane 11 Września 2021 przez Zoso (wyświetl historię edycji)