Epopeja ego

[Zlatan]

Nie wiem co robić, ja żyć nie umiem
Każda decyzja obarczona bólem
Tyle żałuję, bo tyle niezauważam
Czuję się głupi i mało warty
Także zagrajmy w otwarte karty
Jestem debilem, a świat nie wiem jaki
Relatywny bądź religijny
Wiedzy ogromu i tak nie pojme
Wieć i sens edukacji to dla mnie problem
Stracilem wenę gra mnie rozproszyła
To chyba źle
czyżby zalążek jakieś pewności?

Chciałbym pozbyć się relatywności
I być po tej dobrej stronie rzeczywistości

Chyba wolność mnie zbyt męczy
Chciałbym złapać się pewności poręczy
Lecz ja pewnie po nie zjadę
I napiszę tomy, których wzloty
Stracą ważność gdy roboty
Wyprą nasze zwoje i zostaną w nich miejsca tylko na głupoty
Każdy dar to chyba przekleństwo
Mnie już to męczy to coś co piszę
Po to by gdy sam siędzę odczuł kiedyś ciszę

Ładne zakończenie, do publikacji, ale nie nie wiem czy to nastąpi
A jesli tak to czy cisza jako zasłużony stan na mnie zstąpi
Kończę to już, bo wiem tylko jedno
Chciałbym kiedyś trafić w życia sedno

Edytowane 31 Sierpnia 2021 przez Zlatan (wyświetl historię edycji)

[Nikodem Adamski]

A gdybyś spróbował pisać poezję nierymowaną? Myślę, że za jej pomocą lepiej przekazałbyś swoje refleksje. Ale to tylko hipoteza. ;)

[Zlatan]

@Nikodem Adamski Możliwe, ale muszę poćwiczyć, na razie rymy wchodzą same

[Nikodem Adamski]

@Zlatan Ćwiczenia dobra rzecz, ale w poezji najważniejsza jest autentyczność. ;)

[Niewygoda]

@Zlatan

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.