Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Eteryczne stworzenie

przemierza czas i przestrzeń.

Puls przyspiesza, lub zwalnia,

zmienia temperaturę

podsuwa kształt i kolor.

 

Brzmienie wypełnia salę,

i płonie wyobraźnia:

w otchłani umysłu

faluje paleta barw,

przywołuje obrazy.

 

Powstaje wnet opowieść,

potrąca struny duszy:

szafirowa toń morza,

pierwsze refleksy słońca,

wolny puls oceanu.

 

Orkiestra symfoniczna:

porażające piękno

naniebnych konstelacji,

niezgłębione, tajemne

Światło Nieba... oddycha.

 

Zakrada się perkusja,

rytm podbija kolory,

światło igra z cieniem,

pomiędzy barwne plamki

i rozlana harmonia.

 

Nie wymyślaj, zabierz wzrok,

"zobaczysz" to, co usłyszysz.

Kształt zaklęty muzyką,

ton zapachu, dotyku

uwolni się z głowy.

Opublikowano

@corival Tym razem przed wygooglowaniem hasła z Twojego wiersza zastanowiłem się dłużej, bo słowo "synestezja" brzmiało mi jakoś tak znajomo, jakbym już się z nim kiedyś zetknął. I faktycznie, gdzieś z tyłu głowy je miałem ;> Niemniej - ciekawostka taka: po wpisaniu "synestezja" w google, pierwszy tekst, na który trafiłem, nosił tytuł "Synestezja - czym jest i skąd się bierze. Czy trzeba to leczyć?" xD

A odnosząc się do samego wiersza - jedyne, o powiem, to że jestem pod wrażeniem, jak sprawnie poszło Ci oddanie słowami tego stanu. Nie umiałbym tak.

Opublikowano

@error_erros W dzisiejszych czasach niektórzy chcieliby wszystko leczyć ;)

Umiałbyś jak sądzę... zapewne słuchasz jakiejś muzyki (nie mówię o rąbance, bo tu zdecydowanie nie ma pola do wsłuchania się...), wystarczy się wsłuchać, a zapewne pojawią się gdzieś podświadomie jakieś odczucia. To będzie to ;)

Dziękuję za odwiedziny i uwagi. Pozdrawiam :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Na co dzień słucham disco-polo i...rzeczywiście, mam to! Włączam "Jesteś szalona", zamykam oczy i... rzeczywiście! - czuję zapach dusznej, przesiąkniętej alkoholowym potem sali weselnej, odgrzewane dewolaje i pachy wujka Władka. Mam synestezję! I jednak chciałbym ją wyleczyć ;P

 

A tak poza żartami - tak, chyba to mam. Ale - z rabanką też daję radę! Tę muzykę też trzeba umieć poczuć ;>

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Jeszcze chciałbym dodać, że to sprawa bardzo indywidualna, co dla kogo jest rąbanką ;>

Opublikowano

@Michał_78 Najwyraźniej nasze myśli błądziły podobnymi szlakami ;) Ujęłam temat od strony muzykologicznej, czyli tak, jak przedstawiają to Ci, którzy zajmują się komponowaniem, graniem, ewentualnie słuchaniem rozmaitych form muzyki. Ty natomiast jak widzę, planowałeś ująć temat od zupełnie innego końca. Mianowicie od strony środków halucynogennych. To zdecydowanie nieco inna odmiana synestazji. Nic nie stoi na przeszkodzie, żebyś go podjął :)

Cieszy mnie, że zajrzałeś i ustosunkowałeś do wiersza. Pozdrawiam :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Z całości twojego wiersza, jakże zacnego tekstu -wybrałem sobie tą frazę!

Jej moc powinna uzmysłowić czytelnikowi, jak lumeny fotosyntezacji potrafią wpływać na człowieka-:)

 

Pozdrowionka ślę!

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • dobrze że nic nie mówisz w chłodne dni nie marszczysz brwi mogę wtedy czytać własnymi słowami chociaż nie umiem przeglądać  się we mgle dobrze że nie zabierasz dłoni nieopisanych chwil w których zastygaliśmy   tak jest dobrze zanim zamkniemy usta powieki po wieki    
    • Mam stół. Mam plan. Połóżmy na nim co boli i co nie. Pogrupujmy to. Dowiedzmy się, pomyślmy za co możemy podziękować. Spójrzmy co ma dla nas wartość.   Mam stół. Mam plan. Siebie sobie dajmy.   Zadbajmy by drugie widziało słońce, by jeśli nocą to ładny księżyc. Zadbajmy o ręce pełne dobrych chwil, pełne niematerialnego bogactwa.   Mam stół. Mam plan. Mamy siebie. Dłoń w dłoń. Życie stoi otworem. Los też. Pokażmy że jesteśmy w stanie dać radę.
    • @huzarc Dzięki za pochylenie się nad tekstem.
    • On Aromat parzonej kawy uderzył mnie pierwszy, zaraz potem jej głos. Usiadła naprzeciwko, stawiając dwa kubki. Ta sama twarz od wielu lat, te same, znajome do bólu, gesty. Tylko ja już nic nie czuję. Mówi nieustannie, a jej głos dociera do mnie jak przez szybę. Słyszę dźwięk, lecz nie czuję ciepła jak dawniej. Słowa docierają, ale mnie nie dotykają. Jak deszcz za oknem. Wiem, że pada, ale nie jestem mokry. Mówi szybko, nerwowo, jakby chciała nadrobić wszystkie lata ciszy. Patrzy na mnie z taką żałością, z resztką nadziei, że coś jeszcze da się zmienić. Jakby miłość czekała tuż za drzwiami, które wystarczy otworzyć. Ale już wiem, że za tymi drzwiami jest tylko pustka. Nie ma tam już nas, nie ma nawet tego mnie, którego pamięta. Jej dłoń leży na stole, czeka na dotyk. A głos drży jakby prosiła o łaskę, której nie umiem dać. Każde słowo opada ciężko w gęstniejącą ciszę, a ja milczę niewzruszony z zamkniętym sercem. Wiem jednak, że muszę się odezwać. Muszę, bo wciąż tu jestem, chociaż już za murem, który sam - cegła po cegle - stawiałem. W końcu mówię, że to, co było między nami umarło. Cicho, jak ogień, któremu zabrakło tlenu. Czuję, że każde wypowiadane przeze mnie, słowo wbija się w nią niczym nóż. Znów milknę, piję zimną już kawę i udaję, że jestem gościem w domu, który właśnie przestał być moim domem. Czekam, aż ona to zrozumie.   Ona   Niedziela. Jesteśmy razem. Robię dla nas kawę, z nadzieją, że wreszcie porozmawiamy. Siedzimy przy stole, tak blisko, a jednak dalej niż kiedykolwiek. Zaczynam mówić. Mówię szybko, bo panicznie boję się ciszy, która kruszy nas od środka. On jednak uparcie patrzy w bok, jakby to wszystko go nie dotyczyło. Milczy, jakby słowa kosztowały go fortunę. Jego palce nerwowo zaciskają się wokół filiżanki, już od dawna nie szukają mojej dłoni. Wreszcie się odzywa. Z litości. Czuję to. Rzuca krótkie, oszczędne zdania, a każde z nich jest jak kamień - ciężkie, zimne i obce. Tonę w tym milczeniu, które rośnie między nami jak lodowa ściana. Chcę krzyczeć, że jeszcze czuję, że serce mi pęka, że wciąż tu jestem. A on oznajmia: "Wszystko będzie dobrze." I to jest najgorsze. Bo "dobrze" to nie "kocham". To tylko cichy wyrok podany z pustym uśmiechem. A więc to tak się kończy? W jego oczach nie ma już nic. W tej ciszy umarła miłość. A ja wciąż go kocham.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...