Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

O miłości swojej

Domatorka1000
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Domatorka1000

Domatorka1000

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

O miłości swojej

O miłości moja dotykasz mnie od wewnątrz budzisz moje trzewia,
Zmuszasz do pragnienia,
 siebie samej ukochania. 

rozpalasz zmysły moje zapachem rumianku,
do twego dotyku tęskni ciało moje, 
 budzisz mnie muśnięciem wiatru o poranku .

Spokojnego snu mi skąpisz  otulasz tęsknotą,
moje  biedne ciało,
to pragnienie jest spokoju,
o miłości moja.

Zabierz mnie daleko w myślach,
 jeszcze tego lata ,
otul sobą ciepło mi podaruj,
zostań ze mną już na zawsze,
 aż do końca świata.

# Natalia Natii Buczek #
24 lipca 2021

1

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • grzegorz-kot67@o2.pl
      Cisza

      Przez [email protected] · Opublikowano

      @Migrena Wstydzą się oczu jeziora,                       pluskiem wody... nas woła! Pozdrawiam, wydaje się że patrzy?
    • fawn334
      Apollo

      Przez fawn334 · Opublikowano

      Miłość! - jak jedwab - na ciele - spojrzeń, miraży nieskończenie wiele. Kwiaty majowe, głowa pochylona Szuka w Twych rysach rysu Apollona.   W objęciu, w uśmiechu, wśród gier, słychać cichy szelest, tylko cichy szmer, wśród słońca fanfar, wśród dzwonków, wśród tanów, tętni i wybrzmiewa pieśń wiosny łanów.   Dech rozedrgany a dłonie zwilżone, usta rozwarte a oczy zmęczone. Wzrokiem wodzimy po całej przestrzeni, sobą - jak ułomkiem chleba - karmieni.   Biel skóry, czerwień - wyrwana przed ciało, cisza świata, co krzyczy - mało, mało! Zerwać, wyszarpać, napoić, ukochać, zjednoczyć się, by potem znów szamotać.   Dwa pawie, pazury, mrok i tortury! Światło! Ach - to już! I choć nad rankiem słońce blaskiem wita, wśród nocy Erosa róża zakwita.   Porzuć myśli, porzuć słowo! Tylko w szeptach, różę pochwyć kurczowo - rwij ją w szale, chciej wyszarpać jej słodycz! Tylko gniew zachowaj - i krzycz!
    • andreas
      Brzmienie ciszy

      Przez andreas · Opublikowano

      nie słyszysz ciszy choć na nią popatrz na niemą drwinę sytego świata o ustach pełnych jadła i Boga lecz pustym wzroku który odwraca od tych maleńkich niewinnych istnień co tysiącami w niebyt odchodzą bez skargi choćby cichej najcichszej w głodnych mirażach by ryż i proso i zapach mleka w niepamięć włożyć gdzie śmiech beztroski fałszywą frazą a zapadnięte dorosłe oczy martwe i suche bo już nie płaczą i to milczenie takie nieznośne że chciałbyś stłamsić sumienie wyciem jak tylko możesz głośno najgłośniej by tego krzyku ciszy nie słyszeć
    • Stracony
      Szósty zmysł

      Przez Stracony · Opublikowano

      Są takie kobiety, które już na pierwszy rzut oka wyglądają na kłopoty.
    • andreas
      światło do środka

      Przez andreas · Opublikowano

      @Alicja_WysockaCześć Ala. Dzisiaj jestem przypadkowo, bo prace warzywnicze i sadownicze są w spiętrzeniu - ogórki , pomidory, biała rzodkiew, fasolka,pietruszka, wiśnie, śliwki itd itp. Ale Ci powiem, że z białym Ci do twarzy, choć mimo wszystko wolę rymowane. A w związku z tą ciszą, napisałem  kiedyś taki wiersz pod tytułem "Brzmienie ciszy". Wkleję go dzisiaj. Pozdrawiam lipcowo, Andrzej.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...