Druty

[Nikodem Adamski]

Krzyk

męskie odrętwienie

chude do kości

ciało zna te poranki

reaguje strachem

zostanie — cierpienie

pójdzie — trochę mniejsze

 

Poznaje pracę

pozwala sobie na chwilę zawodu

nie za długiego — żeby nie upaść

 

Przeszywa druty

przekrwionymi oczyma

patrzy raz z góry

raz z dołu — zmuszony przez niemieckiego buta

 

Matka Ziemia zwilża czoło skazańca

nienasłonecznionym piaskiem

 

„Mamo!

druty buczą dziś tylko dla mnie

błyskają radośnie w zamglone ślepia

zachęcają, by przechytrzyć wszystkich”

 

Umarł ów człowiek sześć miesięcy temu

w pociągu

gdy sprzedawca antyków raczył powiadomić

że nie ma powrotnego

 

Nikt nie wiedział o jego wczesnym zgonie

dla nazistów umrze dopiero po tatuażu

 

Stracił ostatni sens

unikać cierpienia

a może właśnie

wypełnił go do końca

 

Jego wątlejsi niegdyś koledzy

przetrwają piekło

pomogą im nieukończone doktoraty

nieprzepisane wiersze

rodzinne spacery

jabłoń w ogródku

dziecko za płotem

lub żona z sąsiedniego baraku

w końcu i Bóg

 

Gdy zasypiał na zawsze

nie wywołał u nikogo

nawet cienia irytacji

ale cierpienia uniknął

 

tak

 

cierpienia uniknął