Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Gdzieś, w głębi domu ― kroki i szepty… ― gong zegara, iluminacje umysłu… Przykładam ucho do ściany…

Nasłuchuję…

 

Przerasta mnie milczenie rzeczy… ― dalekie nawoływania z pokładów czasu…

 

Przed oczami

― drobinki kurzu…

 

… mżące szarością piksele…

 

To się

zbliża…

 

… oddala…

 

… ― przeinacza w wysublimowaną formę niebytu…

 

Otaczają mnie zagadkowe  symbole i gesty…

 

… spoufalają się ze mną,

mrugają

porozumiewawczo…

 

W stojącym

lustrze

― odbite światło…

 

… rozedrgane gwiazdy

lodowatego kosmosu…

 

Podmuchy wiatru wzruszają wciąż ― jakieś dzwonki… dzwoneczki…

 

Gdzieś obok…

 

Blisko…

 

… bardzo daleko...

 

Pod oknami

kroki ―

przechodzącej wolno

― samotnej melancholii…

 

Zgięta w pół…

 

… w sięgającej ziemi ― białej, powiewającej szacie…

 

Wzywa

― noc…

 

Głaszcze…

 

… ― przytula…

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2021-07-24)

 

 

 

 

Edytowane przez Arsis (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@Arsis chłopiec z Twoim rozumkiem musi siedzieć w pierwszej ławce i więcej pracować, bo  niestety taka jest natura rzeczy, że jak myśli za mało to się  zamula. 

Także do roboty, a nie zasłanianie się melancholią lub innymi głupotami

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Opublikowano

@Arsis usunąłeś wpis, nie chodzi o nadrabianie zaległości z przed pół wieku. Tylko o poszukanie inspiracji. Samotnicy cierpią to fakt, ale każdy broni się  jak w twierdzy, bo od tej samotności jest uzależniony. 

 

Może warto, jeśli już zrobiłeś krok i zacząłeś pisać z ludźmi, zrobić trochę porządku w dotychczasowym życiu. Posprzątać, ukryć trochę rzeczy w pudłach, poszukać nowej energii i siły w sobie. Sierpień jest najlepszym  miesiącem do myślenia i planowania strategicznego a wrzesień do działania. To nie musi być dużo, ale czasem oderwanie jednego elementu odstajacego od ściany powoduje lawinę, a pod spodem fresk

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

.

 

Dobrej soboty

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @T.O Zaciekawiło twoje spojrzenie na życie , ludzi , zwierząt

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      . Do tego stopnia , że zastanawiam się , co wcześniej napiałeś/aś. Sprawdzę i się odezwę.    Lubię poznawać interesujących ludzi.  Ty bez wątpienia taką postacią jesteś. Pozdrawiam 
    • zrobiły we mnie swoje  niedługo czekać  aż zerwę się im  jak ze smyczy         
    • @Maciek.JBardzo dziękuję za cenną uwagę.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Ja czytałem głośno: Na zatwardzenie niech pan coś mida! Z przyjemnością uzupełniam wpis o Twoją Maćku wersję. Mniej może ona rozkazowa, ale akcent jest tam gdzie trzeba. Pozdrawiam serdecznie.
    • @Berenika97 no piękne! Słowa jak flirtujące duszyczki – nigdy nie usiedzą na miejscu.
    • Pisanie*             Zamiana językowej różnorodności na ubóstwo przekazu myśli miała nieprzypadkową rewolucję: z początku powoli i wkrótce - z impetem jak ośmiornica wlazła na internetowe obszary - stale, konsekwentnie i upierdliwie nadal anektuje coraz większe obszary naszej rzeczywistości internetowej.             A redukcja mówionego, pisanego i śpiewnego języka wciąż postępuje, zapanowało skrzętne liczenie używanych słów, oszczędne szafowanie ich różnorodnością - jęła obowiązywać  łaptologia.             Tekst musi być skonstruowany bez językowej biżuterii - metafory, porównania i innych artystycznych ozdobników - one poszły paszoł won i modne jest podawanie na tacy byle czego - bylejakości, a nieobecność spekulacji, domysłów i niedomówień - czy też jakichkolwiek myślowych procesów - odarły poezję, prozę i prozę poetycką - klasyczną mowę wiązaną z dotychczasowego sensu.            Ludzie, którzy nie potrafią ułożyć byle zdania - zaczęli stosować relatywną logikę i w sposób gładki zmieniają to - co popadnie, a czego nie mogą - obśmiewają i wymyślili nowy sens wypowiadanych słów - odtąd styl nie może już być kwiecisty, arabeskowy i kwitnący - taki od razu wędruje pod ostrze gilotyny.             Ich zdezelowane sądy od razu chwyciły wiatr w żagle i poczęły surfować po morzach, jeziorach i oceanach odważnych spekulacji i stwierdzili, że nastała korzystna moda na używanie sztampy - trzeba być pojmowanym bez żadnego tam - ale, a idee należy głosić językiem obfitym w ogromne uproszczenia - w iście gołosłowną pustkę.             Uznali, że słów o rodowodzie przestarzałym - nie należy używać i ogłosili zwycięski zmierzch metaforycznych sformułowań, zaczęli bić w surmy zbrojne - obwieszczając wieczny odpoczynek niestrawnym  tekstom, warsztatom literackim i przydługim zdaniom i w rezultacie poszczególny człowiek zaczął dysponować nieograniczonymi areałami rozsądku.             Z powodu działań językowego rzeczoznawcy, który wtargnął na arenę dziejów, postanowiono wyposażyć piszących w stosowne przyodziewki. I tak się stało. Wnet zaprojektowano stosowne mundurki, a literacki naród prezentował się w nich identycznie, co wyglądało, jakby wyszedł spod jednej sztancy. Kto dał się wbić w to przyobleczenie, ten w niczym nie odstawał od chóru; kląskał i biadał w tej samej tonacji.­   Autor: nerwinka Źródło: opowi.pl
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...