Aniołowie Stajenni / Czekolandia

[Dekaos Dondi]

Aniołowie Stajenni

 

Przeraźliwe wycie na kozłach, słychać z wierzchołka góry. Strzelają baty i klekoczą bryczki, zaprzężone do setek tętniących kopyt, z doczepionymi końmi. Bogato zdobiony w wielobarwne wstęgi szał, niczym szal, szybuje pośród rżenia spienionych, żółtych zębów. Wichrzy pyszne kłaki, jedynej w swoim mniemaniu, skołtunionej słusznie grzywy.

 

Spod kopyt wylatują Roziskrzeni Aniołowie Stajenni. Szybują, lecz nie spoczywają na laurach, tylko na spoconych zadach, by zadać pytania i zjednać słońce. Okrągły koński befsztyk, o krwawym smaku przeznaczenia, wiruje na horyzoncie, segregując galopowanie. Balsamiczno wrzące krople, kapią cwałem pincetami, szukając szpilek w żłobie. Grzebią uczciwie, lecz papierowe ostrogi, szalonym popiołem jeno. Na szczęście podkowy ocalały.

 

 

 

Czekolandia

 

Czekolandia tętniła życiem, za sprawą czekoladowych ludzików. Z białej, czarnej gorzkiej, oraz nadzianej bakaliami. Ci to się ustawicznie wywyższali, jako że posiadali bogatsze wnętrze. Najbardziej pyszni, przyodziani byli w szaty ze srebra. Czekoladowe przekomarzanki, kto lepszy, a kto nie, rosły na sile.

 

Aż nagle zaistniał ten, co zakończył waśnie. Los im zesłał wspólnego wroga i kłótnie ustały. Rzucali w niego spleśniałym kakaem, aż poszedł sobie precz.

 

Pech chciał, że w tym czasie, krainę którą olał, pragnęli zaatakować nieznośne Czekoladojady.

Jednak ludzik Czekoladopodobny, tak ich zniesmaczył, iż go okrutnie spożyli i zatruli się własną pogardą. Czekolandia została w ten sposób ocalona.