Za biurkami

[Leszczym]

 

Są tutaj prawdy, których mamy doskonałą świadomość, a które aż strach wypowiadać na głos, półszeptem, czy pisemnie.

 

Są oczywistości, których lękamy się ubrać w słowa. Drżymy przed ich spisaniem.

 

Są strachy na lachy.

 

Gdzieś wysoko i władnie

za twardymi mahoniem ogromnymi biurkami

oni się pokłócili dosadnie. Strasznie. Dobitnie.

 

Dla nas maleńkich żuczków, czy niewielkich żołnierzyków

jest to cholernie niewygodna sytuacja.

Chcą nas omotać i przekonać do słuszności własnych poglądów i postaw.

Krzyczą chodźcie za nami, nie świecąc wcale a wcale przykładem.

Jestem o tyle w stanie ich zrozumieć, że sam nie świecę.

Jednak nie każdy jest w stanie ich zrozumieć, a najbardziej nie rozumieją

Ci co tu i tam lub gdzieniegdzie tak świecą.

 

Gdybym był Stanisławem Bareją umiałbym ich odpowiednio wyśmiać.

Nie umiem. Potrafię jedynie w duchu śmiać się przez łzy.

Stary już jestem i nie potrafię kapać łzami.

 

Powiedziałbym im, żeby się pogodzili i wyszli z okopów niezgody

póki właśnie waśnie nie pójdą za daleko.

 

O ile już nie poszły.

 

Życzyłbym im cierpliwości i spolegliwości

obawiam się jednak, że to płonne są życzenia.

Dlatego życzę im serdecznie żeby dali mi spokój.