Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Coraz bardziej

Stary_Kredens
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Stary_Kredens

Stary_Kredens

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Tak umiemy już odczytać uzbroić się  w tarcze

Coraz częściej coraz bardziej

Po terapiach po rozmowach

Coraz bardziej mądra głowa 

No i słowa słowa słowa 

 

 Potrafimy się uzbroić 

Stajemy się inni

Coraz bardziej nie swoi

Coraz mniej niewinni

 

Już nie  odnajdziesz ufności 

Tej

Zanim napluto Ci w twarz

Już w bajkowe sfery nie zabłądzisz

Uporządkowane światy  masz

 

I tylko czasem jeszcze się przyśni 

Starą melodią  przypomni

Chwile gdy byliśmy dziećmi 

Piękni prawdziwi i wolni

Edytowane przez Stary_Kredens (wyświetl historię edycji)
7
Marek.zak1

Marek.zak1

Opublikowano
Opublikowano

Człowiek z wiekiem rzeczywiście robi się bardziej pragmatyczny, nawet cyniczny, żeby uniknąć problemów, ale o tym to już Schopenhauer dawno temu, a i nawet Sienkiewicz w Quo Vadis pisał jak to było na dworze cesarskim i o czym mówić nie było wolno, więc obecne czasy niczego w temacie nie wniosły.  Nie wiem, jak inni, ale ja wolny jako dziecko za komuny na pewno nie byłem, a piękny z całą pewnością też nie. 

Pozdrawiam

Stary_Kredens

Stary_Kredens

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

@Marek.zak1 a co do tego ma komuna ? Czasy zawsze są różne i niestety ciężkie naogol Tu chodzi raczej o wolność emocjonalna zanim obrosniemy w doswiadczenia i pozbędziemy się większości złudzeń,  niestety. A piękno? Bardziej mam na myśli urodę życia  itd itp

Pozdrawiam kredens

Stary_Kredens

Stary_Kredens

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

@Pi_ nie wiem czy rozumiem, ktoś w słowach zamyka stan umysłu emocji i można to odczuć lub nie będzie to bliskie czytelnikowi lub odległe wiem jedno wszystko przemija i jest ulotne Ale coś najcenniejszego chcemy zatrzymać Ale co to jest?

Pozdrawiam kredens

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Konrad Koper
      Dwie fraszki o ptakach

      Przez Konrad Koper · Opublikowano

      @Maciek.J

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
    • UtratabezStraty
      Dwa światy. cz.3 Konferencja

      Przez UtratabezStraty · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
    • violetta
      Karmazynowe lasy

      Przez violetta · Opublikowano

      Nie ma to jak turkus morza:)
    • Migrena
      Lato mnie pochłania

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Robert Witold Gorzkowski To będzie dla mnie przyjemność :) Zawsze piszę wiersz na kartce. Pomazana moim myśleniem :) Póżniej czytam z kartki do notesu samsunga. Poprawiam wariactwa i dopiero wklejam. Kartkę z tworzenia mam. Jest Twoja.   Pewno, że z przyjemnością "wezmę" coś Twojego. Tylko daj adres na priv. Dziękuję.  
    • Migrena
      Milczenie

      Przez Migrena · Opublikowano

      Odeszła, zanim przyszła. Zeszła z mojego istnienia jak światło gasnące za horyzontem, jak oddech, który znika z powietrza. Nie zostawiła blizn - tylko ciszę, której nie można dotknąć. Byliśmy snem, który się nie zaczął, a jednak obudziłem się z jej śladem na policzku. Byliśmy krwią, w której nie zamieszkało żadne serce, a jednak moja nabrała koloru jej subtelności. Całowaliśmy się w języku, którego nikt nie znał. Teraz gryzę litery rozsypane na portalu, kwaśne, jakby alfabet umarł w moich ustach i wziął ze sobą wszystkie możliwe „przepraszam”. Paragon za nadzieję leżał obok - wyglądał jak wspomnienie. Rozstaliśmy się bez słowa. Jakby ktoś przeciął powietrze żyletką i kazał nam iść w przeciwnych kierunkach we wnętrzu tej samej minuty. Milczenie - ostatnie zdanie. Zostały po niej okruchy, z których nie da się złożyć chleba: ciemne pęknięcia w świetle poranka, guziki z koszuli, której nigdy nie miała, zapach, który pachnie jak zbyt późne pytanie - „czy to coś znaczyło?” – wypowiedziane w próżnię. I włos - kasztanowy, zatrzymany w futrynie światła, jakby cień jej nieobecności miał kolor. I niebieski odblask jej oczu w lustrze, który nie był moim spojrzeniem, ale patrzył na mnie z wyrzutem. I cytryna w lodówce - przecięta, sucha, uśmiechnięta krzywo jak stary żart, którego nikt już nie opowiada, ale wszyscy pamiętają śmiech, bo echo bywa głośniejsze niż głos. Kiedyś wydawało mi się, że w jej głosie słyszę „do zobaczenia”, ale echo powtarzało tylko: „nigdy, nigdy, nigdy”. Czuję się jak jezioro, w które wrzucono skałę - a żadna fala nie powstała. Jak skóra, która pamięta dotyk, choć nie było dłoni. Jak Persefona, która nie wróciła na wiosnę - a ziemia zamilkła na zawsze. A ja - z ziarnem granatu rozgniatanym językiem w ustach pełnych żalu. Zegar tyka, ale wskazówki stoją. Czas oddycha – nie rusza się z miejsca. Chwile gonią się nawzajem, a ja - w tym wszystkim – znowu umieram w rozpaczy. Chodzę po pokoju jak niedokończona modlitwa. Moje mysli - jak koty bez właściciela: gryzą, drapią, miauczą w rytmie rozpaczy. Kładę się na podłodze jak porzucona metafora. Ściany są zrobione z jej spojrzenia, a sufity - z tego, czego nie powiedziała. Kochaliśmy się przez skórę duszy, a teraz moja dusza ma wysypkę z małych, czerwonych „gdyby”. I wtedy pękła szklanka. Nie spadła. Po prostu pękła na stole - jakby nie wytrzymała tego wszystkiego za mnie. Zostało mi echo jej oddechu, rozsypane w głowie jak tabletki LSD w kieszeni po końcu świata. A niebo? Cholerne niebo - ciąży nade mną jak zasłona bez gwiazd, zimna, ciężka, nieprzenikniona. Cisza rozdziera czas na strzępy. Migotanie bez światła. I nikt nie odpowiada.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...