Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

kiedyś trzeba będzie się rozstać

 

podziwiam zachód słońca

a ty

ciężko pracujesz

krew obieg pulsowanie napinanie

bez ustanku

 

rozkoszuję się zapachem róży

a ty

cierpisz bolisz

wśród chwil uniesienia tak rzadkich

 

 słucham szumu fal morskich

a ty

krew obieg pulsowanie napinanie

bez ustanku

 

muskam skórę dziecka

a ty

cierpisz bolisz 

wśród chwil uniesienia tak rzadkich

 

bez ciebie

to wszystko czego tu doświadczam

byłoby niedostępne

 

schylam się w podzięce

 

czy już? 

 

rozchodzę się po kościach 

bo jestem tu króciutko

zawitałam w gości 

 

 

 

 

 

 

Edytowane przez iwonaroma (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Widzę pewna niespójność, co wyszło z dyskusji z poprzednikiem. Otóż pierwsza część dotyczy msz jego, czyli mężczyzny, natomiast w miarę czytania przechodzi w kierunku świata, siły wyższej, ale też są dalej wstawki sugerujące jednak jego, czyli partnera.  Tak to sie przeplata niejasno i dobrze:). Pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

:) hmmm.... jak różnie (i fajnie!) można czytać... :) na razie nie będę zjaśniać, może ktoś wpadnie na trop...

Swoją drogą ja też mam różne skojarzenia przy czytaniu wierszy gdy potem okazuje się, że piszący nie o tym... To chyba Ty gdzieś pisałeś, że 50% odczytu to są nasze osobiste doświadczenia? Takie swoiste nakładki :)

Dzięki i również pozdrawiam

 

 

 

:) Jeszcze inaczej! :) 

Nie, to nie modlitwa, raczej podziękowanie. Choć jest chyba kategoria modlitwy - dziękczynna? 

Dzięki, również zdrówka 

 

 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Poznałem murarza, który budował dom. Po zakończeniu wstawił fotki na FB. Znajomi pisali posty: Gratuluje piękny bunkier.
- Jaki bunkier? Ja tu widzę grobowiec.
Inny widzi kościół, jeszcze ktoś pomnik itd. Rozejście się zamiarów i rezultatów... Czy tu mamy tego przykład — najlepiej będzie wiedziała autorka. Pozdrawiam ;)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

:) czyli taki galimatias stworzyłam? :) No nie było to moim zamiarem, wydawalo mi się że ten krwiobieg i ta harówka prawie non stop będzie wystarczającym tropem, no ale wyszło jak wyszło ;)

Ja tu się zwracam z podziękowaniem do mojego ciałka fizycznego, z którym trzeba będzie się kiedyś rozstać...  

Dzięki za wpis

 

 

@huzarc @Leszczym @MxMxM dzięki za głosy :)

 

 

Opublikowano

Ps. Rozmawialiśmy już kiedyś o "miłości duszy do ciała". Mieliśmy — sądząc po wierszu, mamy do tej pory, w tej kwestii odmienne zdania, może dlatego tekst jest dla mnie zrozumiały.  Pozdrawiam :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

:D wyczuwam grubą ironię ale w przypadku Twojej osoby to już się przyzwyczaiłam :)

 

 

 

 

:) oczywiście, podziękowanie ciału się należy :) 

Co do 'z wysokości' to jednak świadomość ponad ciałem.

Dzięki za głos i koment :)

 

 

 

 

 

Odmienność zdań jest piękna :) (o ile nie prowadzi do rękoczynów ;)) Również zdrówka 

 

 

 

 

 

 

 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Taka opcja też jest możliwa ;)

 

 

 

 

Czy piękna? Względne, ale na pewno zostaje dużej w głowie od rozmów, w których jesteśmy zgodni. 

 

Miłego dnia :)

 

 

 

 

 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • jak chcę widzieć oczy piwne no to spojrzę do lusterka ja uwielbiam błękit w oczach zieleń kocią czerń niewielką   sił nikomu nie brakuje w czasie figli z jakąś kotką satysfakcję mas niemałą "już dość proszęęę' słyszy słodko :)))
    • Wieczór. Jezioro zapina horyzont ostatnim promieniem światła. Słońce – spóźniony kochanek – tonie w jedwabnej, szepczącej trzcinie. Cisza. Nie pusta. To język pragnienia natury. W niej każde ich tchnienie. Woda milczy Ale to milczenie drży – jak skóra świata przed pieszczotą dłoni. Oni. Bez imion. Miłość nie potrzebuje dźwięku. Spleceni, jakby czas tkany był z ich oddechów, jakby każdy gest, każda ścieżka - prowadziła do tej chwili, czekał zapisany w niebie. A jednak – w ich spojrzeniach cień. Dotyk losu. Świat szepcze kruchą pieśń przemijania. Ich pocałunki – ciepło ciał i drżenie warg, symfonia żywiołów: ogień i wilgoć, wieczny alfabet istnienia. Nie całują się. Oni się stwarzają. Jezioro patrzy: nieme. Wierne. Rozświetlone – bez końca Brzeg milczy, lecz to milczenie kłania się Przedwieczności – ciszą bezmierną.    
    • @Berenika97 dziękuję, to dla mnie ważne, że tak uważasz :) piękne masz imię - już od jakiegoś czasu chciałam to napisać,.ale mi wypadało z głowy :) @Robert Witold Gorzkowski zrobiłeś mi dzień tym komentarzem, dziękuję :) muszę iść dzisiaj na spacer, może jaki wpatrzony w obłoki się potknie i wpadnie wprost w moje ramiona. To brzmi jak dobry patent na podryw :) @Łukasz Jasiński oj Łukaszu, zawsze się trochę boję tego Twojego "oj" :) @Gosława oj ja też - albo wulgarna, albo za smutna, albo nie taka. Posłuchać możemy i tyle, a potem pójść po swoje, bo nam się należy :) Dziękuję Ci bardzo za komentarz (to, że je lubię i, że są dla mnie ważne, to wiesz) i życzę dobrego czasu :)
    • @Gosława ładnie, wzruszająco. Twoje puenty jednak nie raz osłabiają tekst, tutaj tak dla mnie jest, pozdr.
    • @Jacek_Suchowicz Czy zamruczy?   Zamiast gapić się w czerń kliszy, spójrz jak lubisz w piwne oczy. By zabrakło sił wśród nocy, gdy obejmie i zamroczy.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...