Utlenianie

[Śniący]

Przesiąkła smutkiem,
jego wonią naturalną.
Zgubiła drogi
do krainy zwanej narnią.

 

Treść zjadła formę
i umknęła razem z dymem,
próbując przybrać kształt
rozmyła się z westchnieniem.

 

Zamknięto bramy
wyjścia za horyzont zdarzeń.
Czas pędzi w dół urwiska
pośród zgasłych wrażeń.

 

Powieki tak zaspane 
opadają z ciężkim hukiem.
Szaleństwo się dopala
gdzieś pod tęczy łukiem.

 

A błogość ulatuje
jak szare motyle.
Pozwól mi dalej płynąć,
pośnić jescze chwilę.

[_M_arianna_]

@Śniący

 

Spokojnego żeglowania przez nieprzeniknione meandry snu.