Spektakl

[Daniel Głowacki]

Spektakl

Na twardych deskach życia teatru
Odgrywam dziwną rolę człowieka
Wśród pełnych złudzeń iluzji światów
Na zakończenie spektaklu czekam

Dość często zmieniam maski na twarzy
Smutku uśmiechu albo też grozy
Nic nie znaczące powtarzam wciąż frazy
Wystudiowane przybierając pozy

Zmęczona trochę obsługa teatru
Znów dekoracje zmienia na nowe
Stworzone ręką człowieka światy
W rekwizytorni stoją gotowe

Statystów pochód co chwilę nowych
Zda się przechodzić obok bez końca
Gasną powoli już reflektory
Dając złudzenie zachodu słońca

Już noc opuszcza czarną kurtynę
Czas iść odpocząć do garderoby
Trzeba zmyć z twarzy uśmiech-makijaż
Aby go jutro na nowo nałożyć
D.G.

[Johny]

@Daniel Głowacki

Ogólnie fajnie się czyta. Płynnie się przechodzi od strofy do strofy. Jest rytm, harmonia i rymy. Są fajne obrazy teatru i wszystkiego co się w nim dzieje. To mi się podoba.

 

Wiersz przedstawia teatr jako paralele życia. Jako ludzie jak w teatrze odgrywamy różne role społeczne. Nie zawsze pokazujemy swoje prawdziwe emocje. Często jesteśmy sztuczni. Czasem działamy nawykowo, powtarzając nawykowe frazy.

 

Działamy w społeczeństwie, które zmienia dla nas dekorację. Jesteśmy częścią tego tłumu statystów który przewija się na tym świecie. I tak mija nam życie, na graniu kolejnych przedstawień w teatrze.

 

Myślę, że gdyby potraktować ten wiersz jako po prostu wiersz z orga. To by się obronił. Jest ok napisany, ma fajną treść. Moim zdaniem problem jest w tym, że metafora "Życie to teatr" jest używana od czasu starożytnych Greków. Wszyscy ją znają, jest bardzo często powtarzana i w zasadzie oczywista. Wydaje mi się, że masz potencjał na pisanie fajnych rzeczy. Myślę, że wiersz by wypadł fajniej gdybyś porównał życie do czegoś co jest indywidualne dla ciebie. Tak by pokazać oryginalne spojrzenie na sprawę.